eskiden kilolu bir insandım, şu kadarını söyleyebilirim.
kilolu oldukları için özgüvenli değiller, özgüvenli oldukları için kilolular.
kendilerine ve akıllarına yeterince güvendiklerinden, bir ortamda rüştlerini ispatlamak için fiziksel özelliklerine dikkat edecek kadar küçük düşünmezler. çünkü muhabbet ettikten sonra insanların kendilerine bakışının halihazırda olumlu olacağının farkına varırlar. şahsen kilolu olsam da bunun beni etkileyeceğini sanmıyorum.
çünkü göbeğimizden çok daha fazla göze çarpan bir hitap tarzına ve sese sahibiz.
yazarın özgüveniyle boy ölçüşemeyecek kadar azdır aynı zamanda. gerçi, çok konuşan insanlar kültür seviyelerini belli ederler. şişmanlığı insanlık ayıbı gibi kabul ederler; ancak, kimbilir bu insanlar kaç defa diğerlerinin hakkına girmişlerdir. anlayacağınız, kendi ayıplarını örterken su gibi sessizdirler; fakat, başkasının fiziksel özellikleriyle dalga geçerken o kadar da masum olmazlar.
alim ile olursan alırsın mertebe,
cahil ile olursan dönersin merkebe.
Aşırı şişko insanlarda bulunan fakat olmayan özgüvendir. Kendilerini kandırdıkları özgüvendir. Hem göbeğin önden gitsin, hem götün seni geriden takip etsin, hem de "ben özgüvenliyim" de. Oldu canım, biz de yedik.
Şimdi sana bi şarkı söyleyeceğim, durumundan bihaber olma;
şişkosun sen şişko!
Bir nevi dobişko.
Hello baby, ı'm from sanfranşişko!
