bir kişinin şizofreni belirtilerini kendinde yaşadığına dair kanıya vardığı andır. hayat artık bambaşkadır. sanki hep ölü gibi. aileden hep uzak kalırsınız.
Kafamda orumcek var ve asansore binince fark ettim birden aldim ve avcumda siktim oldu sonra bi saniyeligine ben gibi ama sakin kisi geldi insallah onu oldurdugun gibi olursun dedi sonra bi an sersemledim birden kayboldu saten cokta net degildi sonra oldurdugum orumcege baktim elimde yani avcumda hic birsey yoktu tobest deyip asansorden indim.
+Mehmet lan seni niye benden başkası görmüyo amuq?
- Ne demek lan o ananlar falan hiç görmüyolar mı beni?
+ yoo dün dedim mehmetin selamı var mal mal baktılar
- haaaydaaaa şimdii ben yok muyum lan?
+valla orasını bilemeyecem
bir gün öyle yolda gidiyorum. açtım baktım şizofreni belirtilerine.
birinci okuyorum
ikinciyi okuyorum
üçüncüyü okuyorum...
hiç abartısız gözlerimden yaş gelmeye başladı en az 1.5 saat ağladım.
Dün gece 10 sularında başımıza geldi-çoğul çünkü ev arkadaşım da yanımdaydı-
Ev arkadaşımla mutfak için alışverişe gidiyorduk. Geceden alışveriş yapalım ki pazar sabahı çıkmak zorunda kalmayalım dedik. Arkadaşım bir liste hazırlamış sanırsın kıtlık çıkacak marketi yağmalayacaklar yiyecek bir şey kalmayacak. Benim de maddi sorunlarım var son iki üç gündür -sanırım buna manevi sorunlar da eklendi artık-. Kızdım söylendim çocuğa hatta o kadar sinirlendim ki görmek bile istemiyorum çocuk gibi önden yürüyüp tanımıyorum imajı veriyorum. Markete girdim listeyi çıkardım o sinirle 6-7 dakika da poşetleyip çıktım eve geliyorum, arkamda biri var sanıp hızlı adımlarla yürüyorum; o kadar ıssız ve karanlık ki sokak lambasına bile sövüyorum gerginlikten. Sonunda attım kendimi binaya off olaya bak anahtarı evde bırakmışım. Deli gibi -sanki değiliz- basıyorum zile tekmeliyorum kapıyı o sıra da arkamdan bir ses geldi "aza..." 3 saniyelik sessizlik ve ben hareketsiz aha geldi ne olacak diye beklerken "ilk yumruğu sen vur" stratejilerine dalmışken "dönüp baksana kim o diye ulan" fikri geldi aklıma gülümsedim ve döndüm.
Ark: ne yapıyorsun
Ben:....
Ark: niye beklemedin beni sucuğu yazmayı unutmuşum listeye onu da aldım. Hem ağır değil miydi o poşetler
Ben: anahtarımı unutmuşum kapıyı aç.
Ark: zili mi çalıyordun sen beraber çıktık ya oğlum kafayı mı yedin sen?
Annemin yanına gittim elimde beğenmediğim nevresim takımıyla. Birlikte bana yeni bir nevresim arıyorduk. Karyolayı kaldırdı ve başını altına soktu. Yastıkların altındaki çarsafa uzanırken karyola düştü ve ben acıyla kahroldum. Karyolayı kaldırmaya mecalim yoktu ve karşılacağım şeyle yüzleşmeye hazır değildim. Kardeşime seslendim gelmesini bekledim. Gelince noldu be dedi, sonra döndüm annem bu nasıl diyerek elindeki nevresimi gösteriyordu. Evet belki şizofren değilim ama onlardan tek farkım şizofren olmadığımı bilmek.
