utancından nereye saklanacağını bilemez insan. diğer insanlarla ailesini tanıştırırken bir utanma, bir sıkılma yaşar ki ömrünün sonuna kadar sürer bu. geceler boyu ölseler diye dua etsen de nafile... o "daaaa"lar o "yooovvv"lar sarar zihin çeperlerini. medeniyete karşı başlatılmış karşı devrime hizmet eden birer militandır ebeveylerin... artık ne desen boştur.
ya anlamıyorum açıkçası, yıl olmuş 2013 halen şiveli konuşan insanlar var. bunu yapan şımarık ebeveynler çocuklarının gururunu hiç mi düşünmez. çocuk utanır be! arkadaşları "lan babanla anneni getir de dil öğreteyim, olmadı çöpe at" falan der. bir milleti ayakta tutan yegane şey dil değil midir?
ama hayır! onlar ölene kadar sana huzur yoktur. her sabah "acaba bugün yakalayacaklar mı ailemin şivesini?" diye huzursuz uyanırsın. onca işin gücün arasında bir de bu dert çıkmıştır başına.
şahsen gelişmiş ülkelerde şiveli konuşan insanların çocuk yapması çocuğun akıl sağlığı için yasaklanmış diye biliyorum. benim babam türk, annem ise kürt... yine de atatürk'ü çok seviyorum. hem müslümanım hem de atatürkçü... belirteyim dedim.
Bir anne ve babaya sahip olmanın güzelliğini ve şükrünü bilmesi gereken insanları gösterir.
Anne ve babanın varlığını bilmek bile hava ve su gibidir, onlar hayattayken kıymetini bilmezsin ama yokluğunda aslında senin yaşaman için gerekli şeydir.
Ha bunu beğenmeyen çocuklara ise söyleyecek tek şey;
(bkz: Yumurtadan çıkmış kabuğunu beğenmiyor.)
yaşadığı yerin şivesi ile konuşan anne babaya sahip olmaktır. anne babanın sahip olduğu şey ise beyni gelişememiş yazık bir evlattır. Allah bu anne babaya sabır versin ne diyelim. şive bir dil zenginliğidir. Karadeniz'de yaşayan bir ailenin istanbul Türkçesiyle konuşuyor olmasını düşünmek dahi istemem.
çok eğlencelidir, bazı yöresel ağızlar o kadar zengindir ki başka bir bölgeden olan insanların hiç anlayamayacağı şekilde sohbet edebilirsiniz ailenizle. benim anne babam da bildiğin çorum ağzıyla konuşur hep, onlarla konuşurken ben de öyle konuşurum ve bundan acayip de zevk alıyorum. zaman zaman öyle değişik hatta kaba oluyor ki ağızdan çıkan kelimeler, çok alışık olduğum halde gülmekten kendimi alamıyorum ve hala bilmediğim kelimeler, deyimler öğreniyorum anne babamdan.
Benim sahip olduğumdur. Tüm ailem şiveli konuşur. Zaten bizim memlekette kimse yadırgamaz yani herkes öyle konuşuyor olum. Ben de ankaraya gelince düzelttim ama memlekette yine kayıyor dilim.
şiveli konuşan evlatlara sahip olmak kadar ilginç değildir. ailem gayet düzgün konuşur bende en hasından angara şivesi var. tabi ki de istediğim zaman inanılmaz güzel bir türkçe ile de konuşabiliyorum.
