En azından evde olmak vardı. Çünkü bugün kendimi çok kötü hissediyorum. Annemin psikolojisi günden güne bozuluyor ve gündüzleri yanında olamadığım için destek olamıyorum, akşamları paso uyukluyor o zaman da varlığımın bir etkisi olmuyor.
Bugün telefonda sesi çok yorgun geliyordu, kadın gündüzleri de uyuklamaya başlamış, yatak odasındaydı aradığımda. Keşke evde olabilsem, biraz destek olabilsem, ama olamıyorum işte, işler çok önemli, çok kritik bir sürü konu var, gidersem şirket resmen zarara uğrar. Kendi işim olsa bu kadar bağlılık hissetmezdim yemin ederim.
Hayat git gide daha da zorlaşıyor.
Güya babam evde, iskele babası gibi. Gezdir diyorum kadını bahaneleri ağzında hazır. Depresyona girecek diyorum, lafı ağzıma tıkma çabaları. Ne yapayım koskoca adama eve gidip dayak mı atayım, çözüm olmaz ki. Ne yapsam bilmiyorum.
günlerdir o kadar bitkinim ki yataktan çıkabilecek halim yok. işe resmen sürünerek geliyorum saatler geçmiyor. uyku sürem asla yeterli gelmiyor. şimdi evde olmak paha biçilemez olurdu.
