şimdi burda değilsin...
ama beni duyuyorsun...biliyorum...
kapat gözlerini benim için ve dinle n'olur...
bak yoksun...
bunun anlamını biliyor musun...
yokluğun
yüreğimdeki bu yıldızsız,
bu dipsiz, karanlık gece...
yokluğun, odamın duvarlarına astığım suretlerine bakarken,
unuttuğum dalgın gözlerim...
yokluğun yastığımda bıraktığın bu kimsesiz saç telleri...
sırf kalemini değdirdiğin için atmaya kıyamadığım bu kağıtlar...
her an gözümün önünde sakladığım mektupların,
peçetelere yazdığın şiirlerin,
hediyelerini sardığın paket kağıtların...
sen gidince,
hala sen kokuyodur diye üzerime giydiğim
ve derin derin
soluduğum giysilerin...
bu yarı deli...
bu hayattan kopuk ruhum...
kapat gözlerini ve bana bak...
ben ne diye varsa gördüğün, işte o senin yokluğun...
söyle!
sana neyi anlatayım...
sabaha karşı çalan telefonumun ucunda,
n'olur bana hayattan kötü davranma diyen...sayıklayan...
o kırgın, o kendine çarpan sesini mi...
