bir anne için çocuğu ne ise bir şair için de şiiri odur. tabi aynı dereceden olmasa da şair de anne gibi heyecanla başlar sancısını çeker ve doğurur şiirini. bazı şiirler sadece doğmaz yetiştirilir de. bi şiirin düzenlemesi yılları alabilir. tabi umursamaz şairler de vardır. aman işte yazdım gitti gibi veya o şiir benim değil diyip reddeden şairler de vardır. bu şairlere kızmak anlamsızdır. ama çoğu şair için şiir çocuğu gibidir.
peki bir şair çocuğunu kaybederse nolur? emek emek yazdığı heyecanlandığı ve hatta ulan bu benim galiba en iyi şiirim oluyor diye diye yazdığı şiiri bir daha bulamayacağından emin bir biçimde kaybederse şair ağlar. o keşke ben olmasaydım ağlamaklı bi biçimde gecenin bu saatinde şiiri bırakmayı bir nevi intiharı düşünmeseydim. hoş şiirimde de beceriksizliğimi anlatıyordum. (bkz: ironi)
