göreceli olarak doğrudur. ancak ikinci yeniciler akımı ile şiirin ve liriğin önü açılmıştır. bu akım öncesinde özellikle geleneksel şiirin sıkı savunucularının var olduğu dönemde onlara göre şair olmak çok zordu, edebiyat otoriteleri sizi şairimsi olarak nitelendirirdi, hele ki nurullah ataç gibi hayata ve her şeye karşı ketum bir tutum içinde olan bir yazar sizin hakkınızda bir eleştri kaleme aldığında, siz yazın dünyasından silinip giderdiniz.
sonra cemal süreya'lar edip cansever'ler sezai karakoç'lar geldi. iyiki varlardır ayrıca. geleneksel şiirin tüm tabularını yıkarak serbest şiirin önünü açtılar ve bunu yaparken insanların nazarlarını aruzdan uyaktan kafiyeden çok, öz ve önermenin derinliğine celb ettiler.
çok tehlikeli bir iş yaptılar o döneme bakılacak olursa, aslında çığır açtılar, türk şiirini şekilcilikten kurtarıp ,özcü yaptılar ve başardılar, tekrar etmek icab etmektedir, iyi ki varlar.
ayrıca tüm olumsuz eleştrilere rağmen, onlar şair değil olamaz söylemine rağmen, ne hikmetse, sezailerin, cemal süreya'ların edip canseverler'in kitapları elimizden, şiirleri dilimizden düşmüyor, neden acaba? *
katılmadığım tespittir. günümüz şiiri, vezinsiz kafiyesiz sadece üç beş sembolik öğe serpiştirilerek yazılabilen bir şiirdir. millet mef ulu mefaili veya hece ölçüsündeki durakları saysın kafiye düzeni diye uğraşsın şiirin şekli ve ahengiyle. biz düz yazı olabilecek bir cümleyi 4 satıra serpiştirerek şiir diye yayınlayalım bir de bundan yakınalım.
artık küçük iskender, umut taydaş ve daha niceleri gibi şairlerin varlığını kabul ettirişlerinden kaynaklıdır. zira adamlar konuşuyor gibi şiir yazmayı öyle güzel beceriyorlar ki, böyle yazamayacağını fark eden aklı başında bünyeler vaz geçiyorlar şiir yazmaktan. çıtanın yükselmesinden kaynaklıdır.
hislerin zor ve şiire dizilmiş kelimelerin azlığından kaynaklanan durum. (eskiden kasıt, bu duruma bakışı değiştirebilir.) şimdi şiir yazanlar, yazmaya çalışanlar ya az hissediyor ya da hissetmekten korkuyor, bir imkan da kolay hissediyor. daha önce hissedilmiş olana duyulan hayranlık gün geçtikçe artıyor. üretilmişi tüketmenin tadı damaklara yerleşiyor. ve bu halde zorlaşıyor işte yeni şiirin işi.
