aşık erkektir. sevmiştir. sevdiği kadına nameler döşer. hani ilkokul yıllarındaki çocukluğu gibi masumdur aşkı. yazdığı şiirlerin yanına kalpler, çiçekler çizmek ister. ama darbeyi yiyince o çiçekler solar.
koklamasını bilmeyen bir kadına kalbini açmıştır. duygusunu dile getirmiştir. fakat sonu yine yalnızlık ve sabundur. o adamın ben amına koyayım.
bunun yazamayan versiyonuyum ben. ya da yahya kemal gibi tamamlayamayan versiyonu.
yahya kemal'e bir gün sormuşlar:
- üstad bugün görünmediniz, ne ile meşguldünüz?
- bir şiir üzerinde çalışıyordum.
- bitirdiniz mi?
- hayır. sabah bir virgül koymuştum, akşama kadar düşündüm, onu da beğenmedim, sildim.
edit: yanlış anlayan arkadaşlar olmuş. sadece tamamlayamama kısmıyla benzetme yaptım. yoksa haşa.
