`bir kibrit çakıldı mı ah yağmurluklu kız
alevinden anlamlı dumanlar üfürüyor
ah çocuk yüzünde gül goncası ağız
saçlarından incecik su tozu dökülüyor
sığınak gibi derin ağaçlar gibi yalnız
karartma başlamış ışıklar örtülüyor
ellerinde ruh gibi ah portakal kokusu
kırkmaları morsalkım göz kapakları saydam
çok vapurun battığı bir liman orospusu
bir hırsla öptüm ki ah ölürüm unutamam
ay ışığında deniz akordeon solosu
pırıl pırıl yaşadım üç dakika tastamam.`
bir eylemden ziyade bir ihtiyaçtır. kimi geceler vardır ki kendi duygularıma kendim tercüman olamam ve uykulu uykulu kalkıp raflarda şiir kitabı ararım.
birileri masal okusun, birileri şiir okusun, birileri şarkı söylesin, birileri dans etsin. birileri gerçekten birilerinin ücralarına dokunsun. şiir bu, okunmak ister.
biraz pütürlü bir ses ve yeterli özgüvenle becerilebilir herhalde.
