hayatında bir kere dahi olsun sorunlarını çözmek adına şiddete başvuran bir insanın günden güne bunun dozunu arttırarak bağımlı olması durumudur. ve bir çok bağımlılıkta olan "doyum noktası" şiddet için söz konusu değildir.
misal bir sigara müptelasının doyum noktası vardır, fazla tüketimde miğdesi bulanır, kaldırmaz.
misal bir alkoliğin doyum noktası vardır, fazla tüketimde sızar kalır.
misal bir esrarkeşin doyum noktası vardır, fazla tüketimde sızar kalır.
misal bir kokainmanın doyum noktası vardır, fazla tüketimde enerjisini dengeleyemez ve sızar kalır.
misal bir eroinmanın doyum noktası vardır, fazla tüketimde eşek cennetini boylar.
sayabileceğiniz bütün psikolojik ve fizyolojik bağımlılıklarda bu doyum noktası vardır. ama şiddet böyle değil... trafikte bir kere levyeyi alıp da indiyse bir şoför ve karşısında duran yok ise böyle bir durumda. kabaca istediğini elde ettiyse bunu tekrarlamaktan, tekrarladıkça tekrarlarını sıklaştırmaktan vazgeçemez. taa ki karşısında o levyeyi g.tüne sokacak birisini görene dek. artarak devam eder...
veya ömründe hiç adam öldürmemiş bir insan düşünün. bu adamı alıp savaşmaya götürüyorsunuz. ilk öldürdüğü adam günlerce gelir aklına. vicdanını acıtır, canını yakar. ya sonra ne olur? öldürdükçe gözünü dahi kırpmadan öldürmeye alışır... öldürdükçe daha fazlasını öldürmeye alışır. gene şiddet artıyor ve kullanılmaya devam ediliyor.
ve bir doyum noktası yok. nerede duracağı belli değil, ne kadar ileri gideceği, kontrolden çıkacağı belli değil. kimseye toplumsal mesaj vermek ne haddimdir ne de vazifem ama şahsi fikrimdir ki akıldaki, fikirdeki boşlukları kapatmak için fazla yetersiz bir tutkudur şiddet. hadi zihinsel uçurumlarınızı doldurun şimdi keleşlerle, mayınlarla, masumane molotof kokteylleri ile...
