"ben yaratıcıyım" deyip de asıp kesene, her daim büyüklüğünü ispatlama ihtiyacı içerisinde bulunana "dur" demektir şeytanı sevmek. yukarılardan birileri onu makamından kovdu diye sorgusuz sualsiz "pis şeytan" demeyip, anlayıp dinlemeye çalışmaktır onu sevmek...
her daim elinde sopa tutup, "bak azabımdan kork haa!" diye tehdit edeni sevemem ben. ona kıymet veremem. herhangi bir varlığın yaptığı iyiliği sürekli yüzüme vurmasındaki riyakarlığa iman edemem!
varsın olsun "kovulmuş" ol. varsın her yapılan pisliğin faturası sana çıkartılsın. sen ki yaradılanların en şereflisisin. sen ki dört kitap yazıp da sırça köşklerinden kahkahalarla olanı biteni seyretmek yerine her daim çalışıp didinensin. sen ki sırça köşk sakinleri gibi tembel ve aylak değilsin!
binbir türlü pisliğe bulaşıp da "tu kaka şeytan ıyy" diyen haysiyet ve samimiyet yoksunlarından olamam. sen yaptığın hiçbir iyiliğin karşılığını beklemiyorsun benden. seni işte bu sebeplerden ötürü seviyorum.
bildiğin amcıklıktır.
şeytana iman etmek demek, allah'ın varlığını kabul etmek anlamına gelir ki, bu durumda da eylemi yapan kişinin akıl sağlığından şüphe duyulur.
-abi sen şeytanı seviyor musun?
-sikerim şeytanı lan!
garip bir durumdur....bir adam bilime inaniyor ve dogaüstü güclerin olmadigina inaniyordur, o inanmaz, ben valla o adami bu örnektekinden normal karsilarim.
ama seytana inanma durumunda sen dogaüstü bir seylerin varligini kabul ediyorsundur, ama allah´a degil seytana tapiniyorsan, bir de seytanin cennetten kovulmasini, bunun nedenlerini falan biliyorsan, sen de bir yamukluk olmalidir, derhal bir tornaciya gidilir, yamukluk düzeltilir....
