başına gelen her kötü olayın sorumluluğunu bir başkasına atmaktan keyif duyan ve böylelikle de esasen ne şahane bir bünye olduğunu vurgulamaktan utanç duymayan insanoğlunun üretimi.
çocuklar düşer, annesi babası yeri dövdürür, çocuk düşmemiştir, yer onu düşürmüştür. bu gibi eğitimle büyüyen çocuk ilerine daha nice şeytanları başına tepellaş edecektir.
insanın kendi vicdanından kaçmasının en kestirme yoludur... "şeytan'a uydum" der ve kendi vicdanına orgazm yaşatır kendince. peki sonuç? aynı yanlışların tekrarlanmasından ibarettir bu durumun sonucu. başka bir sonucu da yoktur ve olamaz da... kavramların arasında kaybolmamak adına dikkat edilmeli. hem de çok...
şeytan bir vesvesedir*. fakat insanın kesinlikle kendi iradesiyle yaptığı davranışların dışında bazen iradesine egemen olmasını imkansızlaştıran durumlar, hisler ortaya çıkabilir. bu gibi durumlarda suçu şeytana atmak tabi ki iradesinin zayıf olduğunu düşünmekten daha az zedeler insanı. ama şeytanın günah keçisi olması demek onun olmadığı anlamına gelmez..**
