Analar ağlamayacaktı. iki ay içinde iki şehit cenazesi karşıladık. bir taraftan da tabutların içinde silah getirdiklerini biliyorduk açıklamalarını yapıyor yukarıdakiler.
terörle büyüyen bir nesil geliyor ve bu hiç bitmeyecek gibi, bu bir hastalık, toplumsal bir hastalık hemde. bunun etkisini toplumun her alanında bakan görür, terör o kadar sıradanlaşmış ki bu ülkede artık ölümler haber bültenlerinin sıradan konusu oluyor. bunun altında tabi ki bir sürü sorun var ama çözüm yok.
sanki böyle kalıcı bir hastalığımız var ve bunla yaşamak zorundayız gibi bir durum var ve bunu zorla kafamıza vura vura bize öğrettiler.
terörsüz bir türkiye düşünemiyorum ben, hani bu hep var, olması gereken bir olay gibi geliyor.
terör nasıl toplumsal bir hastalıksa, bunun normalleşmesi ve duyarsızlaşma da bireysel hastalıktır.
bu kader değildir, değişmez de değildir, normal de değildir. ben kabullenmiyorum bunu. tam bir saçmalık.
Haberlerde her gün şehit haberleri. artık sayısını ben unuttum. aynı gün içinde birileri defnedilirken, bir taraftan yeni şehit haberleri alıyoruz. unutmadık, unutmayacağız.
Asıl önenli gelişme şu ki; dün haberlere denk geldim ve verdikleri ilk haber belçika'daki patlamaydı. Sonraki haberler siyasilerin açıklamaları ve atışmalarıydı. Ondan bir kaç haber sonra ise şehit haberlerine anca geçildi. Durum normalleşmeyi de geçti artık ciddiye de alınmıyor.
