milletçe üzerinden çok yapmacıklar döndürdüğümüz bu ülkenin şehit aileleridir. aslında destek olmak, maddi manevi destek olup yanlarında olmayı en çok onlar ister yine de. ama yapmacık olmadan tabii. niye istemesin ki. bir aile düşünün. zengin de değil, belki orta halli bile değil, gariban bir aile. evladı gitmiş, ciğeri yanmış. bu ailenin yalnız bırakılmaması temel amaç olmalı. sadece " şehitler ölmez vatan bölünmez" diyerek değil. lafı herkes söyler. destektir en önemli bölünmezlik. her türlü güçle destek.
bugün türkiye'deki sayıları 12 artan ailedir. gurur verici olmakla birlikte, artmamasını temenni etmek gerekir.
Benim anlamadığım, medyada şehit ailelerinin, sürekli ağlayan sızlayan ve isyan eden insanlar olarak gösterilmesidir.
askerliğimi şehitlikte yapmış birisi olarak söylüyorum, benim gördüğüm hiç bir tanesi, bu şekilde davranmamaktadır. aksine, evlatlarının şehitliklerinden gurur duyan, içlerinde bu konuyla ilgili burukluk dahi olmayan insanlardır. gözlerinin içine baktığınızda, hüznün bir milimini dahi görmezsiniz, evlatlarının şehitliği onların gurur timsalidir. göğüslerini gererek yürürler, çünkü evlatlarının kanı, kendi kanları, bu vatanın toprağına işlemiştir. Bu toprakta yaşayanların yediğine, içtiğine nüfus etmiştir artık. bir evlat kaybetmişler, binlerce yeni evlat kazanmışlardır; çünkü onların kanı, binlerce, milyonlarca insanın damarlarında dolaşmaktadır artık.
bu tavrı gösterirler, medyada görüntülenenler de şehit ailesidir, elbette herkesin sakin selim şekilde hareket etmesi beklenemez, hem de evlatlarını kaybetmişken. ancak, şehit ailesi temsilinin, bu insanların yakarış görüntülerinden seçilmesi ayıptır, yüz karasıdır diye düşünüyorum.
Siz hiç gördünüz mü bilmiyorum. Ben gördüm tek çocuğunu bu ülkeye şehit vermiş anne babayı gördüm. Hep bizim çocuğumuz nerede şehit oldu diye merak etmişler. 3 yıl sonra oğlunun şehit düştüğü yere bakmaya gelmişler. Ve bu aile gelirken ne olur ne olmaz terörist saldırır diye zırhlı araçla geldi. Peşinde de zırhlı ambulans geldi.
Dayanadım ben çıktım gittim hemen kaçtım o annenin babanın feryadını üzüntüsünü görmemek için. olayın nasıl olduğunu herkes biliyordu ama kimse gerçeği anlamıyordu. Bir kurşun yarası diye biliyordu ailesi ama öyle değildi.
Bugün görüyoruz ki bu vatana boş yere çocuklarını şehit vermişler bu vatanı korumaya çalışmışlar. Dünyayı versen o tek çocuklarını geri getiremezsin.
"vatan sağolsun, bir oğlum daha var; onu da alsınlar. oğlumu vuranların elleri 'kırılsın'." diyen anadolu insanları, bu toprağın, bu coğrafyanın güzel, elleri öpülesi insanları.
lakin şehitlerin adı unutulur, vatan sağ olmaz, vuranların elleri kırılmaz. köpekler adalarda beslenir, itler ulur.
