on saat süren şehirler arası yolculukta, kıyafetine de uygun topuklu ayakkabı giyip, en önden bilet alıp tahminen de hiç uyumayıp öyle gitmektir. mola zamanında, uyarı sesiyle ve ışıkların yanmasıyla uykudan uyanılmış ve isteksizce sigara içmek için dışarı çıkmaya hazırlanırken, en önde oturan biri de hiç yolculukta değilmiş gibi ince çoraplar, topuklular giymiş, dışarı çıkmak için hem de biraz dar olan ince eteğini düzeltmeye çalışıyordu.. o an gözlerime inanamadım.. biz en rahat kıyafeti, ayakkabıyı giyelim rahat edelim, ayak şişer mişer ağrır diye uğraşırız.. dışarı bir çıktım ki hava da inanılmaz soğuk. bir sigarayı bile bitiremeden söndürdüm. üstümde mont olmasına rağmen, * donmamak için içeri gittim ki, ince çoraplı ve topuklu ayakkabılı kız, bu sefer de kola olduğunu zannettiğim bir içecek almış onu açıyordu.. * normal olanı yolculukta en rahat kıyafeti giymektir. ha, gideceğin yerde kıyafetin ilk başta çok önemliyse, zaten sabahın ilk ışıklarında sanmıyorum ki senin kıyafetine çok dikkat etsinler ya da garipsesinler. normal biri böyle düşünür..
not: rahat ve gayet şık bir kıyafet giydim. saçım başım da dağınık değildi. o taşıttaki kezban da olsa olsa o havada ve şartlarda topuklu ayakkabı ve ince çorap giyen kişi olabilir.
güzelliğinden taviz vermemek uğruna yolculuk boyunca ayakları davul gibi şişen üstüne üstlük mızmızlanan diğer yolcuların da ne yapmış bu diyerek baktıkları kadın.
güzelliğine, şıklığına kadınlığına rahatından daha çok önem veren bireydir. yargılamamak lazım. kim bilir belki o da montuyla üşüyen saçı başı dağılmış kıza kezban diyip acıyarak bakıyordur.
