dün akşam istanbula dönüş yolunda bir rekora imza attığıma inandığım doğa olayıdır. otobüste tam 10 tane 1 ile 3 yaş arası bebek vardı. akşam saat 18.15 de hareket eden araç içerisinde tam 6 saat boyunca hiç susmadan senkronize şekilde 9 tanesi ağladı. o hiç ağlamayan çocuğun seçilmiş olan olduğuna kanaat getirdim zaten ismi ya neo dur ya morinho **
bazen 2-3 dakikalık sessizlik oldu ancak ele başılığı üstlenen bir tanesi ağlamaya başlayınca arkasından 3-4 tanesi ona eşlik etti. kimi zaman sayı 7-8 inin aynı anda ağlaması şeklinde artış gösterdi. ben hayatımda böyle bir şeyi ne duydum ne gördüm evvelden. işin dahada enteresan tarafı en ileri derecesinden sahip olduğum migren bu 6 saat boyunca patlamadı. birileri adıma sadaka mı verdi ne yaptı bilmiyorum. tabi birileri de yoğun beddua etmiş ki o kadar çocuğu aynı otobüse doldurmayı başarmış.
buradan yetkililere sesleniyorum.. şaka şaka seslenmiyorum adamlar ne yapsın binmeyin diyemezler ya. zaten seslensem de "sen gelme o zaman lan ayı" derler. örgütlenemedikten sonra bu ülkede bir şeyi değiştiremezsin..
ağzını burnunu ısıracağım bebektir. sıkılmıştır ve sahip olduğu tek iletişim yolu ile derdini dile getiriyordur. siz de onun kadar samimi olsanız siz de ağlardınız canım sıkıldı off diye.
murphy yasaları çerçevesinde inceleyebileceğimiz bebektir. keza, maksimum 3 koltuk önünüzde veya arkanızdadır... devamlı ağlar... uyusanız uyutmaz, kitap okusanız okutmaz, koyulan filmi izleseniz izletmez... illettir vesselam..
bunların bir de ağlamayan kardeşleri var. ağlamaz ancak rahat da durmaz. ümüğü sıkılacak cinstendir. habire bıcır bıcır konuşur. koridorda emeklemeye kalkar. hatta yürümeyi öğrenmişleri vardır ki; tam baş belası.
geçenlerde birgün 3 yaşlarında zar zor ayakta duran bir velet. koridorda dolanmaya başladı. o dolandıkça ben daraldım. nitekim yanıma geldi. diğer tarafı, kapı, dolayısıyla merdivenler... ve aracın manevrasıyla bebek merdivenlere doğru savrulur. yakalamak için bir hışımla atılmama rağmen düştü, yetmezmiş gibi benim kolum incindi. nasıl bir can havliyle kurtarmaya çalıştıysam artık 1 hafta ağrıdı. nitekim o sıpa; merdivenlere sıkışmış olmasına rağmen kıkır kıkır gülüyordu. hala ağlamadı.
