Genelde dovus sanatlari ve savas konularini iceren ikinci sinif holywood filmleridir. muavinin vhs kasedi videoya yerlestirmesiyle yolcular arasinda kisa sureli bir "hangi film acaba" meraki olusur. filmin sesi hep kisik oldugu icin konuya hakim olmak cok zordur. ayrica aniden araya parca girerse yandakiyle muhattab olmamak icin uyuyor ya da disari bakiyor numarasi yapilir. hic bir yolculukta tam olarak bir film seyredilememistir.
butterfly effect ve ring izlemişliğim vardır. iyi yönü önlü arkalı oturuyorsanız önünüzdeki hanım da korkarsa yanınıza gelebilirmiyim diyebilir. abazan türk genci bunları düşünüyor efendim.
insanı ikileme sokan filmlerdir. gazetenizi derginizi kitabınızı almışsınız ve koltuğa oturmuşsunuz ve arada da pencereden dışarıyı izlemeyi düşünüyorsunuz ama tam otobüs hareket etmeye başladı o da ne bir film başladı ve olsun bakmasam da olur derken filmin sesinden okuduğunuzu anlamamaya başlarsınız... velhasıl zor bir duruma sokar bu filmler insanı.
maskeli beşler ve türevleri, hababam sınıfının rezalet yeni versiyonları.
bir keresinde çantamdaki david lynch serisini verecektim muavine zor tuttum kendimi.
hababam sınıfı *. bir de filmde hafif ahlaka aykırı sözler ve hareketler geçer, otobüsteki yaşlı teyzeler de "cık cık cık sunlara bak şurda yolculuk yapıyoruz bizi gunaha sokuyorlar * giderken ölmezsek iyidir. allah'ım sen koru bizi." şeklinde tavırlar sergilerler.
aslen bu iş sadece sürü psikolojisinden gelir.yanı sürü halinde aynı eylemde bulunmaya mecbur insan grubunu dıs etkenlerden koparıp herhangi bir iç etkenin etkisine maruz bırakılmasıdır. bu olay insanlarda farklı teplkıler dogurur elbet,filmi beğenmek, beğenmemek, yorum yapmak gibi.. ancak kimse farkına varmaz ki film iyi ya da kotü genellikle izlenir. yol cabuk biter ve filme dalmış insanlar yol stresi çekmez ya da daha az çekerler. bir de olayın ufak da olsa ekonomik boyutu vardır, filme dalan ınsan daha az yiyecek ve su tüketir.
babam ve oğlum filmini ikinci kez yolculukta izlemiştim.
ağlamamak mümkün değil.. yanımda oturan tanımadığım kızla bi sarılıp ağlamadığımız kaldı, rezillik billa..
ankara-kayseri yolu boyunca yıllarca van damme ve dennis rodman'ın oynadığı double team filmini izlemiştim. gerçi ara sıra başka filmler koydukları da oluyordu ama bu film otobüscülerin favorisiydi herhalde.
dikey limit'i izletmişlerdi, önde oturan bi çocuk ağlamaya başlamıştı. hevesle izlediğim tek yolculuk filmiydi. onun dışında sürekli jackie chan'e denk geldim. ne şans ama...
eğer gidiş dönüş bileti almışsanız ve benim gibi şanssızsanız aynı filmi iki kerede izleyebilirsiniz.
- pardon ben gelirken izlemiştim, başka bir film var mı?
- evet var ama bugünkü program böyle.
- ?
