Geçenlerde, fakir arkadaşlarımın isteği üzerine belediye otobüsüne binme teşebbüsünde bulundum. Hiç istemiyordum, ama sırf onları kırmamak adına, o hastane kokan, tıklım tıklım dolu olan otobüse binmek zorunda kaldım. Tüm o yer verme-vermeme kavgalarının ardından, sonunda yürüyen hastane hareket etti.
Hareket halinden sonra, fakirlerin ağzı açılmaya ve kendi aralarında boş boş konuşmaya başladılar. Hepsinden iğrendim ve parasını verip herkesi aşağı indirmek istedim. Ama acıdım ve yapmadım.
Önemli olan noktalar bunlar değil elbette. Şu ana kadar anlattıklarımı, bütün zenginler bilir. Elbette fakirleri tenzih ederim efendim.
Asıl konu otobüsün duraklara yaklaşmasından sonra başlıyor. Tüm yol boyunca boş boş konuşan fakirler, inmek istedikleri zaman ağızlarını açamıyor ve aracın içindeki butonlar vasıtası ile inmek istedikleri yerleri söylüyorlar. Görünce o kadar şaşırdım ki anlatamam, resmen şok oldum! Bizim geveze fakirler, inmek istedikleri yerleri ağızlarıyla söyleyemiyorlar, butonu kullanıyorlar!
Fakirleri böyle görünce, onlara ders vermek adına ineceğim yeri şoföre sesli ve gür bir sesle ilettim. Tüm fakirler şaştı kaldı, saygı duyduklarını hissettim ve gülümsedim.
Son olarak; fakirlerin bu hayatta ezik olmaları, her gün gördüğümüz şehir otobüslerinde başlıyor. Sabah işe giderken, ilk eziklik duygularını bu otobüslerde yaşıyorlar. inecekleri yer söyleyemiyorlar ve utanıyorlar! Asosyal olmaları buradan başlıyor.
