O dönemde çocuk olan herkesin hissettiği sıkıntıdır.
Pazartesi sendromu yüzünden zaten yarrak gibi geçen gün, ertesi gün okulun olduğu gerçeğiyle daha beter hal alırdı. Bir kere pazar akşamı televizyonda da bir bok olmazdı. Üvey evlat gibiydi pazar günü. Ruhun sıkılırdı. Anne banyo yap da yat okulun var derdi. O an imdada şahane pazar yetişirdi.
Lan izlerdin izlerdin, bir sike derman olmazdı ya. Yarışmalar ayrı, yarışmacılar ayrı saçmaydı. Tuhaf tuhaf oyunlar. Kazanan ne kazanıyor belli değil ve bir esprisi de yoktu.
Karanlık günlerdi vesselam. için darlana darlana izlerdin o programı, yanda anne ütü yaparken.
Valla pazar gecelerinin üvey evlat muamelesi gördüğü, yanımda annem ütü yaparken Şahane Pazar izlediğim doğru ama bu program gayet renkli ve güzeldi, iç sıkıntısı verdiği falan yoktu. Külliyen yalan.
valla şimdi olsa belki izlemem ama o zamanlar çok hoşuma gidiyordu... hele Orhan'la Tülay bide bebeleri (ismini hatırlamıyorum) ha işte onları çok severdim.
iyice gün bitmiş, artık okul sıkıntısı başlamış üstüne bir de annenin ütü yapması, çantaydı üniformaydı hazırlamak, çocuk yaşta o koşuşturmanın verdiği belirsizlik duygusu. Zaten hep mutsuz bir çocuktum ki hala o günlerden mirastır bu bana, suheyl'in o saçma takım elbisesi, hele ki bazen vergi iade için fiş falan toplanıyorsa i dağınıklık hali. Off yeminle gerildim, gidip mojitomu yuvarlayayım.
