dün akşam itibarı ile "yetenekli mr. ripley" adlı, izlediğim filmde geçen cümle. beni derinden etkilemiştir. hani gerçektende insan gecenin karanlığında, belki de kendini daha yalnız hissettiğinden, acısını daha ağır yaşar ya... o yüzden ızdıraplar gündüze bırakılmalıdır. daha kolay olur öylesi belki!
edit: ızdırap değil ıstırap olacak düzelten arkadaşa saygılar.
