öncelikle, çok pis ikilemde kaldım "doğalgaz" mı "doğal gaz" mı diye. doğalgaz olarak yazdım, yanlışsa ödemeli atın ben anlarım.
kuş beyinli demenin, hakaret olarak algılanmaması gerektiğini savunan görüşü destekler nitelikte davranan hayvandır. **
belki de kuş beyinli derken, insanın kafa boyutuyla kuşunkinin karşılaştırılıp, kuşun beyninin insan kafatasında küçücük kalmasını ima etmişlerdir söyleyenler. ama küçük olması, hakaret niteliği taşımamalıdır. hem size, hem kuşlara karşı. siz böyle diyenlere "kuş beyinsiz" deyin en iyisi. yeter bu kadar saçmalama.
normal birgün. pencere önüne dizilmiş çiçekleri suladığım, babamın iddaa kuponuna bakmam için bilgisayarı açtırdığı, masamın üzerinde her daim makas, kerpeten, elektrik teli vs. bulunduğu, son derece normal birgün. içeride, sürekli müge anlı'yı izlemekten bıkmamış, durmadan üzücü haberleri duymaktan zevk alan ya da üzüldüğü için tv başından ayrılamayan, fırında tavuğu ve sütlacı pek güzel yapan annem, kahvaltı sofrasını kuruyordu. ama biz masada yemeyiz. olduk olası yer sofrası. hem daha rahat masaya göre. bazı yazarlar ilkellikle suçluyor ama olsun, kimsenin salladığı yok zaten.
mutfağa yöneldim, biraz da olsa yardımım dokunur diyerekten reçel kavanozunu boşalttım kaseye. götürdüm içeri.
- günaydın.
+ günaydın, hayret! bugün erken kalkmışsın.
- öyle oldu. kapat anne şunu allah'ını seversen. tiksiniyorum şu kadından artık. bu kaybolursa kim bulacak bunu acaba!
+ hadi çok konuşma, bak adamın kızı kayıpmış, onu arıyorlar. sende ne vicdansız çıktın. tuzu almamışım, yumurtaları da soy, sonra gel başlayalım.
- tamam.
ocakta yumurtalar kaynıyor. ne zaman kaynamaya başladıklarını bilmiyorum ama elliye kadar sayma gereği duydum o an. kıvamı güzel oluyormuş, aklımda öyle kalmış. ocağı kapatıp aldım yumurtaları soğuk suya koydum. sıcaklar bir de, parmaklarımın uçları yandıkça daldırıyorum elimi soğuk suya. soyarken yarısı kabukta kalıyor zaten. annem de her zaman aynı şeyi söyler bu durumda: "tazeler de ondan soyulmuyorlar." haklıdır belki, belki de değildir, bilmiyorum. soyduktan sonra tuzu da alıp gittim içeri. çayın buharı tütüyor yavaştan, döküyorum ince belli 2 bardağa yavaşça. dolduruyorum küçük çocuklar gibi 3 kaşık şekeri bardağıma. şerbet gibi oluyor, ohh mis.
doğalgaz sobası hemen yanımızda, normalde bildiğiniz gibi çakmak ateşi kadar sürekli yanar vaziyette duruyor. sıcaklık seviyesi var 7'ye kadar, bizimki genelde 4'te duruyor. içersi soğuyunca yanmaya başlıyor, belirli bir sıcaklığa gelince sönüyor. ama o an normal halinde. yanma sesi yok yani sobada. zaten yanarken metalin genleşmesinden midir nedendir çatur çutur ötüyor. bir yandan televizyonun sesi bir yandan çatal-kaşığın sesi derken bir ses daha duyuyorum. sürekli "tık-tık, tık-tık-tık".
- anne, sesini kıssana bi saniye televizyonun.
+ n'oldu?
- sen kıs bi sesini.
+ (sesini kısar televizyonun)eeee?
- duyuyor musun?
+ neyi?
- bak "tık-tık" ediyor bir şey, sanki sobadan geliyor he?
+ hakikaten bi ses var sanki öyle.
kıllanıyorum tabi ben, sobanın ayarıyla falan oynuyorum, bakalım bir değişme olcak mı diye. yok 5 dakikadır aynı. sobanın dışarı uzanan kısa bacasına bakmak için pencereyi açıyorum ki ne göreyim. guktinin biri geziniyor üstünde. tırnakları metal yüzeyde yürüdükçe "tık-tık" diye ses çıkarıyormuş meğersem. ama yavru olduğu belli halinden. ısınmak için gelmiş herhalde, yazık. en ufak bir tırsma da yok ben bakarken, bakışıyoruz öyle biraz.
+ neymiş?
- guktiymiş, ısınmaya gelmiş.
+ gukti de ne be?
- hani sabahları ötüyor ya "guggucuk-guggucuk" diye.
+ hee, anladım. yazık hayvan üşümüş herhalde, ondan orda duruyor.
- herhalde.
camı kapayıp içeri giriyorum. devam ediyoruz kahvaltımıza. 1 saat sonra baktığımda bile orada. hayvan fena üşümüş herhalde. yazık...
