çok takılmaması gereken bir konudur. ıssız adam'da ağlayan, recep ivedik'e gülen insan vs. kültürsüz olarak görülemez. zira bu zevk farkıdır. bırakalım ıssız adam'da ağlayan ağlasın, recep ivedik'te gülen gülsün. biz daha önemli konulara yoğunlaşalım.
ıssız adam ile ağlayabilir, recep ivedik ile ortadan ikiye yarılabilir.
jeux d'enfants ile duygulanabilir, fight club onun için izlenmekten boku çıkmış bir film olabilir.
life of tree'ye götüyle gülmüş, chicago'ya hayran olmuş olabilir.
godfather'ı tavsiye edebilir, efe köy entel köy'e karşı'ya ilk gidenlerden olabilir.
dedemin insanları izlenecekler listesinde olabilir.
hababam sınıfı sınıfta kaldı'dan nefret ederken bir şekerpare delisi olabilir.
mehmet ali erbil'den hoşlanmayabilir ama şafak sezer'in her filmini izliyor da olabilir.
belki de hayatınızın insanı olabilir, belki de o kadar zıttır ki size demet akalın'ın şarkılarını tek geçiyordur.
belki ultra gerizekalıdır, belki de en kolayı seçip kendini yormuyordur.
belki zevkleri körelmiştir, kimbilir belki de zevksizin en önde gidenidir.
ya da yazamadığım milyonlarca şey.
ya da hepsinin tam tersi.
hepimiz yeri geldiğinde daha fazla özgürlük için kıçımızı yırtıyoruz.
ama gelin görün ki bireylerin özgürlüklerini, hatta zevklerini bile çok görüyor, kıyasıya eleştiriyor, kendi egolarımızı başkalarının egolarının üstüne basarak, kendi kendimize gazlıyoruz.
hangimiz kendi hayatlarıyla insanları bu kadar ağır yargılayacak kıvama geldi ki?
bu kadar acımasız detaylarla bu kadar sadist genellemeler yaratmamak lazım.
daha fazla özgürlük istiyorsak, daha fazla özgürlük vermek gerek.
yoksa hepimizden daha iyi olanlar gelir bizi de hesapsızca aşağılar; acımasızca ezer. gık diyemeyiz.
kimsenin buna hakkı yoktur.
hepimizin dilediği gibi özgürce yaşama hakkı vardır.
