etliğe sütlüğe karışmayan, çoğu zaman şahsınca küçük görülen, adeta horlanan harftir. (bkz: yazık günah)
cümle başlarında kullanmaya tenezzül edilmeyen, afedersin ibne benzetmelerinde argo harici söylemde bulunmak amacıyla maşa edilen harftir.
toplumun ezik yanı, Türk Alfebesi'nin utanç tablosudur. *
herkes farklılıklarıyla övünürken, çeşitli milletler dillerindeki ilginç şeylerle kendi kültürlerini anlamlandırırken, misal almanlar kelimeleri deli gibi birbirine yapıştırıp tren gibi kelimeler oluştururken ve bu onların karakteristiği haline gelirken, amerikalılar sıkışıp kalan dillerini akronimlerle zenginleştirirken, tamamen türkçeye has bir sesi sembolize eden bu zavallı harf nedense gereksiz görülmektedir. hiç şaşılmayacak bir durum. kendi ilginçliğini, kendi farklılığını bir utanç nedeni olarak gören ender kültürlerden biriyiz. belki bu konuda da tekiz.
Özellikle akrostiş şiir yazarken, başa bela harftir.
Akrostişin bütün havasını, büyüsünü bozar.
Yerine, şapkasız kardeşi, g harfi seçilerek, şiir tamamlanmaya çalışılır...
Harf devrimi esnasında yeni türk alfabesinin latin alfabesinin aynısı olmadığını; özgün bir alfabemiz olduğunu kanıtlayan ve buna hizmet eden harflerden birisidir. Ona arkadaşlık edendiğer sessizler ise ı, ş, ç...
türkçeye özgü ve türkçenin en güzel harfidir bana kalırsa. Böyle doğal, böyle yalnız ve asil başka harf bulamazsınız.
(bkz: sevdiğim kızın baş harfi ğ)
