camiiye komşu olma durumundan dolayı her sabah sesine maruz kaldığım insan.
daha doğrusu insanlar, çünkü mahalle camiinde iki imam var.
birinin sesi idare eder ama diğeri canından can alınmışçasına haykırıyor.
katlanılası değil!
eskiden çoktu bu insanlardan. hani şu minarelerin işlevini yitirmediği, hoparlör denen garabetin, minarede ezan okumak, ezanı yüksek yere çıkıp okumak hasletlerini katletmediği dönemlerde. yani şimdi bu insanı kendine dert etmene, "hiç akıl fikir yok bu insanlarda yeaa" demene gerek yok. artık zaten kasetten oluyor bu işler. bu insanlar önceden sana üzülürlerdi şimdi buna bir de yok olup giden değerlere üzülmeyi eklediler.
