Bayramlarda falan mesela herkes el öper harçlık alır. Ortanca babayı alır ! Büyüğün elini öper parayı alır, küçük onunkini öper oda ondan alır... ortanca öylece kalakalır..
Gece mesela ekmek vs bişey alıncak olur. daha çok ramazan aylarına falan denk gelir bide bu.
Anne evin büyüğüne seslenir;
- oğluuuuuuuuuuuuuummm ekmek alıncak hiç kalmamış evde hadi bi koşu gidiver yavrum,
+ ben gitmem ben büyüğüm ! ( iki küçük kardeşde dir gözleri )
anne evin küçüğüne doğru bakar bu sefer;
- hadi yavrum sen gidiver,
+ ııııııııııııh, bende gitmem ben küçücüğüm gece gece gidemem ben,
abinin/ablanın ilk göz ağrısı diye sevildiği, kardeşin de küçük ve sevimli diye hep el üstünde tutulduğu bir dönem...
garip bi' durum anlayacağınız. ismi bile kötü lan, ''ortanca'' ne amk. ne bileyim hep üretim hatası gibi gelir bana ortanca çocuk. hani ulan birinciyi yaptık, çocuk yalnız büyümesin yanına kardeş yapalım... tüh amına koyim bu olmadı bi' tane daha yapalım hissiyatı uyandırıyor. etti mi sana 3 çocuk. etti ya...
ben yaşamadım ama gözlemlediğim kadarıyla ortanca çocuğun pek parlak bi' öğrencilik ya da parlak bi' iş hayatı, evlilik vs. geçirdiğini görmedim. varsa da nadirdir. hep bi kardeşin ve bi abinin/ablanın gölgesinde kalmaya alışmış yıllarca, çocuk napsın, psikolojisi de bi yere kadar dayanır.
sözün özü; iki tane ideal, ya da bir. çok mu çocuk seviyon, dört yap, beş yaş, altı yap, üç yapma. yazık.
