--spoiler--
Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar.
Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.
Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. illa ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minibüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. insanı kendinden utandırıyorlardı.
--spoiler--
ruhumuz büyüdükçe tahammülümüz küçüldü çok kereler. bedenimiz büyüdükçe, küçülen hayal gücümüz, çabukluğumuz gibi.
daha büyük olanın hızının küçülmesi gibi. oysa basit oyunlarımız vardı ve en az iki kişi ile oynanırdı o zamanlar. şimdilerde tek başımıza oynayıp durduğumuz oyunlara inat sanki.
biri ev olurdu, biri cilik. ve akşama kadar sürerdi oyunumuz. nasıl bir psikopat ruh hali ise bizimki daha el kadar çocukken hayal gücümüzü, ebeveynlerimizin "doğru" hayatları ile doldurmuşuz. "aile hayatını" alıp da "oyun" yapmışız kendimize bir yol bulup ama gene de gülmüşüz, eğlenmişiz.
ayaklarımız, artık büyüdüler. ama ayaklarımızınkiler dışında bir numaramız da kalmadı hani...
büyüdük işte nihayetinde. artık ağlamak bile bir cenaze merasiminden fazlası değil gözümüzde.
değildir efendim. neden olduğunu merak edenler bi zahmet her gün gazetelerin 3. sayfalarına bi göz atıversinler neler geliyo başlarına 3 yaşında çocukların.
