geçen günlerin birinde ki yamulmuyorsam bundan tam iki hafta önceki haftasonu denkleminde bulunan y değerindeki bir gazetenin pazar ekinde, hayatımda gördüğüm en ilginç film eleştirisinin konusu olan film.
yazar kardeşlerimizden bir tanesi bu filmin kompleksli yönetmeninin filmde bir türlü gerçekleştiremediği duygu yoğunlaşmasını malesef ve üzülerek söylüyorum ki yönetmenin büyük başarısı olarak algılamış, bunu da olgunlaşmamış düşüncelere harmanlamaya çalışmıştır.
klasik ve salakça tabirim "bizim ülkemizde" ile başlayıp, alışık olmadığımız, yabancılık çektiğimiz durumları ört bas etmek istenmese de birileri tarafından çok hızlı ve etkili biçimde yapılıyor.
şimdi ağzımı bozup bazı cümleler kuracağım;
kurmayacağım!
ben bu tarz saçmalıklardan oldukça sıkıldığımı aha şuraya yazıyorum. türk sinemasının gelişmesi, ilerlemesi, dünyaya açılması için bu filmlere ihtiyaç var diyen 3. sınıf entelektüel tiyatrocu kişi, film dandik, kimse kusura bakmasın hiç bir bok anlamadım ama işin teknik kısmından da bir bok anlamam, yorum yok diyemeyen köşe yazarları, bu filmi bir kere değil iki kere seyredebilen sağlam bünyeli insanlar, bu filmi aslında bir kez dahi olsa baştan sona seyreden insanlar ve unuttuklarım, sayamadıklarım...
sizi gözlerinizden öpüyorum.
bir arkadaşımın "izleyememe" tavsiyesiyle hareket ettim ve ben bu filmi izleyemedim!
görsel açıdan doyurucu,basit öyküsü ve düşük temposuna rağmen izleyici içine alabilen, oyunculukların göze batmadığı, aynı semtlerde benzer ailelere çok rahat rastlayabileceğimiz, hayatı ve şehiri olabildiğince yalın yansıtan nuri bilge ceylan filmi...
altın palmiye alan, oscar aday adayı olan yalnız ve güzel ülkem cümlesi ile yürekleri dağlayan N. Bilge ceylan' ın muhteşem filmi. ne yazık kı ülkemizde gerekli ilgiyi görememiştir bu tür filmler, recep ivedikler bize yeter.
kocasını patronuyla aldatan bir kadın: konusu budur. senaryo atraksiyonları, öykü dallanmaları, kesişmeler, diyalog, oyunculuk, duygu namına herhangi bir şey; hiçbir şey yoktur. (bkz: nuri bilge ceylan sineması)
az repliklerle cok $ey anlatan bir film. yüzlerdeki ifadeler, sessizlik, dogallik, duru$lar gerektiginden fazlasini yansitabildi. ayrica filmin biti$ sahnesindeki o bulutlu yagmurlu hava yüregime transfer edildi film bittiginde, etkilenmemek mümkün degil. sadece bir bir soru kaldi aklimda: o kücük cocuk, ismail´in karde$i, neden öldü? filmin hic bir yerinde buna aydinlik getirilmedi yada ben kacirdim. *
yildiz tilbe´nin $arkisina da hasta olduk. *
nuri bilge ceylan'ın oscar'a aday gösterilmiş filmi.
--spoiler--
filmi hem sevdim, hem de sevmedim. sevme nedenim, filmin hayatın kendisi oluşu. film boyunca hiç bir şey açıklanmıyor. onlar zaten aile, birbirlerine dair herşeyi biliyorlar mantığı uygulanmış. olaylar hep doğal akışı içinde ve doğal zamanında işlenmiş. tren bekleme sahnesi ya da televizyon izleme sahneleri hep doğal. gün içinde, kendi yaşamımızda çok mu farklı oluyor herşey?
beğenmediğim kısım ise senaryonun klişeliği ve yüzeyselliği oldu. ancak filmin doğallığı ve arada sırada çıkan çarpıcı sahneleri biraz olsun affettiriyor senaryoyu.
filmin sonuna da değinmeden edemeyeceğim. eyüp başka birinin suçunu üstlenip hapis yatarak kazandığı parayı, karısının suçunu üstlenip hapis yatması için çaycıya vermektedir (ben öyle tahmin ettim çok da açık değil bu kısım filmde).
--spoiler--
tüm sinemaseverlere hitap etmeyen bir film.oyüzdendir ki büyük beklentilerle filmi izleyen ahali ''sikerim böyle maymunuda filmide bu nasıl sanat lan'' haykırışlarında bulunmaktadır.sonuç olarak ben beğendim.ama daha iyi bir nbc filmi için (bkz: iklimler).
Nuri Bilge Ceylan'ın fotoğraf sanatçılığı geçmişini fazlasıyla kullandığı filmidir. Oyunculuklar ve verilen fotoğraflar dışında gözüme çarpan bir başka nokta ise bir sahnedir. Denizde boğulan çocuğu, abisinin eziklik anında hayal etmesi muhteşem bir psikolojik saptama. Velhasıl-ı kelam kötü bir film değildir. Ödülü hakedecek kadar muhteşem olmasa da yerilecek kadar yerle yeksan olduğunu düşünmüyorum.
sabahın 11 de (bana göre sabahın körü) sınava giden birkaç kız ile otobüsteki film hakkında ki yorumlarına kulak misafiri oldum.
-merve sınava çaliştın mı?
+yok dün film izledikte üç maymunu
-nasıldı peki?
+başrollerde tren vardı bütün ödülleri alan bu filmse bırakalım her meyve ödülünü alsın ya ben uyuya kalmışım bi ara hatta
bu konuda anlatınlan kişi ve olaylar tamamen gerçektir.
sabah sabah afyonun patlamamişken böyle bir yorum karşısında sesiz kalabildim sadece ama güne berbat bir başlangıç oldu.
tabi zevkler ve renkler tartışılmaz saygı duyuyorum kendilerine.
ileri sardira sardira yarim saatte bitirdigim film. birsey de kacirmadim gercekten. gereksizce uzatilmis sahneler ile dolu, diyalog fakiri, siradan bir öykü. bir adamin yolda karsidan karsiya gecmesini bile yarim saatte gösterip buna sanat dersen, tükürürüm öyle sanatin icine. film böyle alakasiz sahneler ile dolu.
eskiya gibi bir film bile oscar'a aday olamamisken, üc maymun heeeeeec kusura bakmasin.
birinci cdyi gerim gerim gerilerek izlediğim 2. cdnin başından itibaren ise dayanamayıp bitirdiğim film. millet övdüğü için belki ilerde değişir tesellisi ile 1. cdyi izlemek zorunda kaldım. ve gördüğüm tek şey şuydu: klasik türk filmi senaryosu.
yönetmenin (bkz: nuri bilge ceylan) oyuncuları manzara resimleri önüne oturtmaya çalışırak kotarmaya çalıştığı filmdir. yönetmenin diğer filmleri gibi donuktur ve öyküsü zorla uzatılmış bir kısa film
gibidir. daha iyisi için (bkz: gerçek kesit)
ilginç; kasaba, uzak, iklimler ve üç maymun
üç maymun, dramatik yönden diğer üç filmden biraz sıyrılmış gibi.
özellikle türk insanını inciten, analiz eden, ahlak yönünden sorgulayan, postmodernizm tadında bir film.
nuri bilge nin bu dört filmi, türkiye nin sosyolojik haritasını ortaya koyuyor.
kasaba ile kırsalda yaşayan işsiz gençleri
uzak ile kırsaldan kentlere yerleşen gençlerin sorunlarını
iklimler ile monotonluğun getirdiği huysuzlukların ilişkilere yansımasını
üç maymun ile sorumluluklarımızı, ahlakımızı kısaca maymunluğumuzu sorguluyor.
nuri bilge, cannes de ödüller almaya devam ediyor ve devam edecek...
yaptığı filmler; kimse yanlış anlamasın, bizi, türk insanını aşıyor.
ama o filmlerini bizlere ithaf ediyor:
"aldığım ödülü, (bkz: tutkuyla sevdigim yalniz ve guzel ulkem turkiye) ye ithaf ediyorum"
hepimizin sırları var. gizlediğimiz küçük ya da büyük suçlar, günahlar, kabahatler. hepimiz o maymunlardan biriyiz bir bakıma. belki hepsi... hem hayat kimi maymun etmiyor ki nihayetinde?
