filmin en bomba sahnesi nokia 2100 gibi sadece polifonik bir melodi çalan bir telefonun, yıldız tilbe'nin skindirik şarkılarından birini çalabilmesidir. sıç sıç.
gerçek istanbul un, istanbul un arka yüzündeki sıradan insanların olabilecek en doğal şekli ile anlatıldığı filmdir. kanımca filmde kan uyuşmazlığı yaratan en önemli husus ise oğlandır. ne fiziksel olarak anne babaya benzemekte ne de filme duygu katabilmekte.
sonuç olarak bu film kurgu filan değil gerçeğin ta kendisidir.
seyrederken şimdi hareketlenecek, şimdi birşeyler olacak diye beklediğim, beklerken bitiveren, parama acıdığım filmdir. tuzu, yağı, baharatı eksik olmuş yada ben, sen sanattan ne anlarsın denilesi bir insanım.
Yolda, otobüste, sokakta, caddede gördüğümüz, hiç dikkat etmediğimiz sıradan insanların hayatlarını anlatmış sanki Nuri Bilge. Bir de filmin her sahnesi, fotoğraf karesi gibiydi. Bu da Nuri Bilge ceylan'ı diğerlerinden ayıran en önemli özelliktir fikrimce.
Öncelikle oyuncular hakkında konuşmak gerekirse, yavuz Bingöl ve oğlu rolündeki oğlan dışında vasat diyebilirim. Hatice aslandan çok daha mükemmel bir rol beklerdim. Ercan kesal zaten sıçmış batırmış. Herifte duygu sıfır. Oyunculuk iyi değil yani.
Peki ne anlatır bu film bize ? Hiç bilmediğimiz farketmedigimiz, belki bir sokak ötemizde, varlıklarından bile haberimizin olmadığı insanların kendi dünyalarındaki kiyametlerini anlatır.
Hepimiz hayatı az ya da çok böyledir aslında. Üç maymunu oynarız kimi zaman. Çıkarlarımız uğruna, kendimizden güçsüzleri kurban veririz.
bana öyle sıkıcı filan gelmedi açıkçası film. Su gibi akıp gitti. Bilim kurgu, aksiyon, pembe aşk filmleri bu filmden 10 kat daha sıkıcı amk. Gerçek hayatı görüyorum bu tür realizm içeren filmlerde. Bir de sinemada denk gelsem böyle filmlere daha güzel olacak. Telefondan izlemek pek hoş olmuyor açıkçası.
nuri bilge ceylan'ın aldığı ödülü çok da hakkettiğini düşündüğüm son filmidir. son derece klişe bir konu öylesine büyük bir gerçeklik ve sadelikle anlatılmış ki, film süresince hiç sıkılmadan hikayeyi büyük bir zevkle takip etmek mümkün olmuştur. tabi ki bunun en büyük sebebi yönetmenin gerek sarı/gri renklerle gerek gölge oyunlarıyla yakaladığı görsel başarıdır. fakat oyuncuların, özellikle de yavuz bingöl'ün patronu ve oğlu rolündeki erdal kesal ve Ahmet Rıfat sungar'ın üstün peformansları da şaşırtıcı boyuttadır.
iki sahnede evin ölen küçük oğlunun hayaletinin belirmesi fimin kurgusu açısından büyük bir süpriz ve absürdite örneği olmakla birlikte asla sırıtmamış, izleyenin (en azından benim) tüylerimi diken diken etmeyi başarmıştır.
kanaatimce hayatta en az bir kere aldatmış ya da aldatılmış olanlar filmde yaşananların ve daha da önemlisi yaşanmayanların ne derece gerçeklerle örtüştüğünü daha iyi anlayacaklardır.
son olarak belki izleyicinin içine sinmeyecek tek detay olarak hatice aslan'dan bahsedebilirim. kendisinin her ne kadar çok iyi bir oyunculuk sergilemiş olduğunu düşünsem de gerek avrupai yüz ve vücut hatları gerekse kılık kıyafeti, özellikle de modern saç stili ile hikayedeki varoş anne rolü ile görsel açısından çok uyuşmadığı hissini vermiştir.
hülya avşar'ın evliliğinde kural olarak benimsediği ve marifet gibi ekranlardan tüm hanımlara tavsiye ettiği, görmezden, duymazdan, bilmezden gelme olayı.
çıkarılacak sonuç : tek kişilik bir oyundur ve ne zaman, nerde oynayacağını bilmezsen başarısız olabilirsin.
belki izleyeceğiniz en iyi film değildir ama nuri bilge ceylan ın nasıl bir yönetmen olduğunu kesinlikle anlarsınız. adamın nasıl bir gözü nasıl bir ayrıntı algısı nasıl bir kulağı vardır da konusu gayet sıradan olan bir film bu kadar sarsar insanı? aslında konu son derece yalın işlenmiştir fakat yönetmen işte bu noktada devreye girer ve insana ''hmm yönetmen işte bu işe yarıyomuş'' cümlesini kurdurur.
cannes film festivalinin 2008 yılı yarışma filmleri arasına aldığı nuri bilge ceylan filmi.
başrolünde yavuz bingöl varmış ve o da en iyi erkek oyuncu dalında adaymış.
