etkileyici. fotoğraf ve sinema karışımı bir çalışma. bildik bir hikayeyi çarpıcı istanbul görüntüleri ile anlatmış. hatice aslan'ın oyunculuğu mükemmel. yer yer konu akışında tıkanma var. tek rahatsızlık veren ise fazla efekt kullanılması. klasik nuri bilge filmi olmuş.
haydan gelen para huya gider temalı nuri bilge ceylan filmi. Haliç'in güney yakasında, Marmara Denizi'ne bakan yoksul semtlerden birinde yaşayan bir emekçi aile.. şöför olarak çalışan baba, aşçı olarak çalışan anne ve üniversiteyi kazanamayan oğulları. yani yüzbinlercesi yurdumda yer alan ailelerden biri. patronunun başına gelen nahoş bir olayda suçun altına girer eyüp ama eşi o hapisteyken rahat durmaz bir türlü. pasif ve içe dönük oğulları bitirici noktayı koyar fakat yüreği yanan bir baba, sorumlulukların farkındadır..
hacer'in kendi sınıfsal konumunu inkar etmesi ve kocası yokken kocasının patronunun(daha doğrusu, onun cebindeki paraların) büyüsüne kapılması, bana göre filmin en hassas noktasıydı. eyüp ve oğlu ismail'in kendinden emin duruşlarına karşı hacer satın alınabilecek bir insan izlenimi verdi hep. aile kurumuna karşı sergilediği bu ihanet, hem oğlu hem kocası tarafından sessiz bir şekilde cezalandırılıyor.
bilge ceylan'ın oyunculuk tecrübesi az olan veya hiç olmayan, ya da profesyonel oyuncu olmayan insanlarla çalışma alışkanlığı bu filmde de sürüyor. hatice aslan dışında oyunculuk kariyeri olmayan oyuncuları içeren film, onların rol yapmayan ama hayatı yaşarmışçasına oynadıkları performanslarından destek almayı umuyor. ben en çok ismail rolündeki ahmet rıfat şungarı beğendim, onun umarsız ve bezgin yüzü, onun yaşadığı ortamda bir çok gencin sahip olduğu bir psikoloji..
bilge ceylan'ın şiirsel, olağanüstü görüntüleriyle akıp giden bir film bu.. kadının aldatması gibi alt sınıfta pek rastlanmayacak bir olguyu kendi senaryosunun ana hattı kılan; durağan temposuyla, sabit planları ve ağır sekanslarıyla yürüyüp giden tipik bir bilge ceylan filmi.
okeye dördüncü arayan maymunlar olabiler. biri gözünü, diğeri kulağını ve bir diğeri de ağzını kapatıyor. gelen dördüncü de kıçını mı tutacak derin bir merak içindeyim.
havanın,suyun,sidiğin, bokun püsürüğün bile sabit bir döngüsünün olduğu bu sikindirik dünyada hayatların, hikayelerinde elbet çarklanmış dişlerden ziyade bir döngüsü vardır diyebilen film. lakin bunu öyle bir demektedir ki kalkıp plan plan tekrar yaşlanası gelir insanın.
nuri bilge insanı yine fotoğraflamıştır içimize soktuğu her bir sahneyi. uyumadan önce belirir insanın gözünde.
eminim kimse bana katılmıyodur ama yemin ederim her bir dakikasında allahım yeter artık bitsin dedim.evet gerçekten çok güzel oyunculuklar,çekim,görüntü.insan gerçekmiş gibi hissediyor.ama bu sıkıcı olmasını engellemiyor.ve yazılı senaryo olarak 5 sayfadan fazla replik olduğunu pek zannetmiyorum.adamın mimiklerinden olayı anlamaya çalıştım.anladım mı anladım.orası ayrı.zaten öyle de olmasa bu kadar ödül alırmıydı bu film
belki izleyeceğiniz en iyi film değildir ama nuri bilge ceylan ın nasıl bir yönetmen olduğunu kesinlikle anlarsınız. adamın nasıl bir gözü nasıl bir ayrıntı algısı nasıl bir kulağı vardır da konusu gayet sıradan olan bir film bu kadar sarsar insanı? aslında konu son derece yalın işlenmiştir fakat yönetmen işte bu noktada devreye girer ve insana ''hmm yönetmen işte bu işe yarıyomuş'' cümlesini kurdurur.
aksiyon, heyecan ya da vuruş, çakış bekleyen bünyelerin pek tabii beğenmeyeceği ama nbc filmlerinin ne olduğunu bilenler için çok şey anlatan, dolu dolu ve çekimleriyle ayrı bir tat veren bir nuri bilge ceylan filmi.
çarpıcı bir finali yoktur. ama pembe dizileri yapa yapa yakın planda üstad olduğumuz ve bunu iyi kullanmaya başladığımız ortaya çıkmıştır. film dizi tadında değil ama kısa film olacak kadar da uzun sahneleri var. sanki vakit doldurmak için boş boş bekleniyor hissi veriyor. arada uyuz olup çıkanlar olabiliyor. çok yalın bir anlatımı var. bu güzel ama insan biraz kafa karışıklığı da istiyor. bu kadar yalın olması basit hissi uyandırıyor. bir dahaki sinema ile yaşıyorum programında görüşmek üzere.
sinema kültürü olmayan bir apaçi olarak diyebilirim ki , yönetim açısından cannes lıktır ,* senaryo açısından 2. masumiyet müzesi vakası diyebileceğimiz türden bilindiktir. bana da sıkıcı gelmiştir ama beyoğlu fitaş sinemasında önümdeki sırada daha filmin 5. dakikasında horlayan abimize daha sıkıcı geldiği kesindir.
ayrıca filmde güldüğüm bir sahne vardır ki , eve döndüğünde yatak odasından annesiyle servetin seslerini duyan evin oğlunun mutfağa bakması ve yine ve yine levye büyüklüğünde bir bıçağın ekmekler üstünde az önce bırakılmış halde gözükmesidir. bildiğin emrah ın anasını doğramadan önceki bir kaç saniyesini anlatan sahne.
filmde yeşil tonlardan vazgeçilmemesi bir ara camide olduğumuz hissyatına savurdu bizi ama daha sonra en can alıcı sahnelerde fonda bol bol ezan sesi verilmesi haklı olduğumuzu teyid etti.
hacer(anne) nin renksiz erkan , nokia melodisini bile topallayarak çalacağı sanılan telefonundan da yıldız tilbe emi şarkısının ipod tadında duyulması da bir hata mıdır yoksa ben mi telefonu yanlış gördüm bilemedim .
son olarak sinema kültürü olan bir dantel olarak da diyebilirim ki , muhteşemdir ; beğenmeyen sidiklidir.
bir filmin; dramatik müziklere, hayat dersi vermeye çalışan uzun ve anlaşılmaz repliklere, oyuncuların şöhretlerine veya aşırı tiyatral tavırlarına, uçuk senaryolara, ajitasyona sığınmadan da son derece etkileyici olabileceğinin kanıtı olan nuri bilge ceylan filmi.
17. yüzyılda yaşayan ve ömrünün büyük bölümünü Hindistan'da geçiren Venedikli hekim Niccolo Manucci Goa'daki bir tapınakta görür bu heykeli ve ilk kaydı düşer.
Heykelin altında şöyle yazıyormuş: "Görüp, işitip de hiç ağzını açmadan yaşayan insan tasasız bir hayat sürer."
yine 17. yüzyılda inşa edilen Japonya'daki Nikko tapınağı'nda aynı üç maymun şeklinin kabartması varmış. Dahası Japonca'da böyle bir halk deyişi de bulunuyormuş: Mi-zaru*, Ki-ka-zaru*, iva-zaru*.
-haşmet babaoğlu'nun 01.11.2008 tarihli yazısından alıntıdır.-
nuri bilge ceylan'ın aldığı ödülü çok da hakkettiğini düşündüğüm son filmidir. son derece klişe bir konu öylesine büyük bir gerçeklik ve sadelikle anlatılmış ki, film süresince hiç sıkılmadan hikayeyi büyük bir zevkle takip etmek mümkün olmuştur. tabi ki bunun en büyük sebebi yönetmenin gerek sarı/gri renklerle gerek gölge oyunlarıyla yakaladığı görsel başarıdır. fakat oyuncuların, özellikle de yavuz bingöl'ün patronu ve oğlu rolündeki erdal kesal ve Ahmet Rıfat sungar'ın üstün peformansları da şaşırtıcı boyuttadır.
film boyunca gölgelerle yaratılan etki yer yer öylesine şaşırtıcı olmuştur ki, yönetmen nbc olmasa kasıtlı olup olmadığından süpheye düşürecek, acaba kendi kafamda mı kuruyorum dedirtecek kadar ince sembollerle bezenmiştir. (bkz: bir sahnede yavuz bingöl'ün oğlunun ağzının üzerinde ince bir sansür şeridi gibi belirip yok oluveren siyah gölge. adeta üç maymundan biri!!!)
iki sahnede evin ölen küçük oğlunun hayaletinin belirmesi fimin kurgusu açısından büyük bir süpriz ve absürdite örneği olmakla birlikte asla sırıtmamış, izleyenin (en azından benim) tüylerimi diken diken etmeyi başarmıştır.
kanaatimce hayatta en az bir kere aldatmış ya da aldatılmış olanlar filmde yaşananların ve daha da önemlisi yaşanmayanların ne derece gerçeklerle örtüştüğünü daha iyi anlayacaklardır.
son olarak belki izleyicinin içine sinmeyecek tek detay olarak hatice aslan'dan bahsedebilirim. kendisinin her ne kadar çok iyi bir oyunculuk sergilemiş olduğunu düşünsem de gerek avrupai yüz ve vücut hatları gerekse kılık kıyafeti, özellikle de modern saç stili ile hikayedeki varoş anne rolü ile görsel açısından çok uyuşmadığı hissini vermiştir.
film hakkında söylenecek pekçok şey dile getirilmiş zaten. film değil de sanki daha çok akılda yer eden karelerin bir bütünü. insanların umarsızlıkları, tepkisizlikleri, susuşları... sanat yönetmeni iyi iş çıkarmış. ayrıca yavuz bingöl'ün bezgin yüz hatları hiç konuşmasına gerek bırakmadan duruma tercüman olmuş. oyuncu seçimi, konu seçimi öyle çok üst düzeylerde seyretmese de düşündürmeyi başaran ve insanda tepkisizliklere tepki verme isteği uyandıran bir film. hacer'in kevaşeliğine rağmen atlayıp atlamama arasında git geller yaşadığı anda kocasına gülümsemesi, aldatıldığını bildiği halde hacer'in atlamasına gönlü razı olmayan baba, dayak yediğinde ve annesi bunu farkedip hiçbir şey demeden gözlerini çıkararak bakmakla yetindiği sahnede oğulun suratına yerleşen bitirici gülüş. sahne sahne aklımda film, kare kare. öyle ki her karesini alıp duvar kağıdı niyetine kullanabilirsiniz, özellikle son sahnede yavuz bingöl'ün delice ıslandığı an. koca bir şehir ve herşeye rağmen sürüp giden hayata tepkisiz kalabilen, içinde bastırabilen sırtı dönük bi adam.
filmin web sayfasındaki bu tanım "Küçük zaafların büyük yalanlara dönüşerek parçaladığı bir ailenin gerçeği örtbas ederek herşeye rağmen birarada kalma çabası. Altından kalkamayacağı acılara ya da sorumluluklara maruz kalmamak adına gerçeği bilmek istememek, onu görmemek, duymamak, hakkında konuşmamak ya da günümüz tabiriyle "Üç Maymun"u oynamak, onun varolduğu gerçeğini ortadan kaldırır mı?" beni bitirmiştir filmi özetleme konusunda derdime derman olmuştur..
sinemA çıkışı filmin bıraktığı sıkıntıyı atmak için beklersiniz filmi hazmetmeyi ama olmaz konusmak istersiniz film hakkında soru işaretlerini gidermek için ama bulamazsınız herşeyi çözmüş birini sonra siz de boşluklara soru işaretlerine aldırmaz 3 maymunları oynarsınız..
altın portakal film festivalinde ''yalniz ve guzel ulke''sinin sadece (özel efekt ödülü)ne layık gördüğü filmdir.ayrıca fotoğraf sergisi gibi nuri bilge ceylan filmi.
gittiğime gideceğime pişman olduğum, sinemada geçen o dakikalarıma yanıp yanıp kavrulduğum film.
bir film bu kadar mı sıkıcı olur, minimalist takılma sevdasını yiyim de bu kadar basit bir konu bu kadar mı uzatılır şaşım şaşım şaşırdığım, baya bir sövdüğüm film.
sanatsal film(miş). yiyim sanatını sana bir şey olmasın.
ulan yazıları okudum millet hastası olmuş. hacı kimi yiyosunuz yahu. bu filmi beğenmek zorunda hissediyorsunuz kendinizi di mi lan * hadi hadi öyle ama! beğenmezseniz size sinemadan anlamıyo bu kıro dicekler dimi. desinler lan bi bok olmaz rahat olun.
çoğunuz, ben bu filmi beğendim, acayip entelim kızım, aaa hadi bize gidelim mi ayaklarındasınız.
ayrıca her karesi kartpostal gibi filan da değil. çok film gördük biz öyle olan merak etmeyin.
neyse canım herkesin fikri kendine tabi.
ama bence izlemeyenler varsa boşverin kesinlikle izlemeyin, paranızada zamanınızada çok yazık olur. he beni dinlemeyip gidenlerini olacak ama filmi izlerken beni hatırlayınız pliiiis.
edit: yahu bu adam uzak filmini çekmedimiydi. ne güzel filmdi o. eli ayağı düzgün anlatmak istediğinin derdine düşmüş naif bir filmdi. aynı yolda devam etseydi keşke. hoş hareketler değil yani bunlar.
büyük beklentilerle gittiğim, izledikten sonra nbc'nin eski filmlerine derin bir özlem duymamı sağlayan filmdir.yönetmenin görsellikteki başarısı ve fotoğraf sanatından gelmiş olmasının verdiği incelik ile yarattığı ışık oyunları bu filmde de kendini hissettirmiştir(özellikle rüzgarın estiği ve dalların sallandığı sahnede sanki tarkovsky'e bir saygı duruşu vardır) fakat zaten basit bir hikayeyi sıradan bir şekilde anlatması, oyuncu seçimindeki hatalar(yavuz bingöl'ün patronu hariç), uzak filmindeki doğal diyalogları yakalayamaması filmin eksileri olmuştur.ceylan'ın yüzlere yakın çalışması dikkati çeken bir başka detaydır.
