fiziksel olarak bi acı hissetmem, hatta üzüldüğümde dışardakiler anlamazlar hayat normalmiş gibi devam ederim ama içimde, düşüncelerimde kopan fırtınayı kimse bilmez.
gece başımı yastığa koyduğumda değişiyor işler, o zaman kendim oluyorum, ağlamıyorum sızlamıyorum fakat dalıp gidiyorum saatlerce düşüncelere dalıp tek bir yere odaklandığım günler oluyor.
Hemen bi an önce her şeyi unutuversem keşke diye düşünüyorum, bunlar hiç yaşanmamış olsa. Midem de bunu haketmemişti üstelik. Göğsüme oturan öküz kalksa gitse neden çekiyorum ben bunları diye düşünüyorum.
Üzüldüğüme üzülüyorum falan. Başka şehre taşımak başka bi hayata başlamak istiyorum.
Kaçış kurtuluş sanki.
