hiç kimse üzülmeyi istemez fakat, üzülmek insanı harbi olgunlaştırıyor. çünkü üzülünce , hayat devam ediyor geyiğine veya gerçeğine diyelim; ister istemez mutlaka ayak uyduruyorsun. çocuk gibi, oynamıyorum ben ya , bu ne biçim hayat diyemediğimiz için belki. bir şekilde devam ettiriliyoruz.
Mutluluktan daha uzun süren ve daha sık tekrar eden duygu.
Gariptir, geçmişte yaşadıklarımıza tekrar sevinemezken üzücü olayları hatırlayıp tekrar tekrar üzülebiliyoruz.
sevinmek kadar normal bir duygu. gülmek kadar ağlamak gibi, kolay gelmek kadar zor gelmesi gibi, konuşmak kadar susmak gibi. gibi gibi sıralanabilir. yani olumlu bir olayın zıttını doğal kabul etmek , sakin kafayla kolay olabiliyor. ama öbür türlü zor işte. sonra üzülüyorsun.
Bana göre saçma bir eylemdir. Üzülmek hiçbir şeyi geri getirmez, acıyı hafifletmez, gözyaşları hiçbir zaman içinize su serpmez.
Üzülmek sadece sizi yorar, yıpratır. Ömrümüzden yer mutluluğunuzu emer. Neden herkesin aksine böyle düşünüyorum bilmiyorum ancak bana öyle geliyor.
Herhangibir şeye üzülmek hiçbir şey değiştirmiyor. En yakın zamanda üzülmekten vazgeçin. Hoş şimdi siz diyosunuz ki ben de üzülmek istemiyorum ama kalbime söz dinletemiyorum. Haklısınız ona kimse söz geçiremiyor.
Birisi benim için üzülse bundan sonra hayatımın geri kalanında canımı nasıl o insanın canına katarım diye düşünürdüm?insanlar gözlerinin önünde onlar için canını verecek kişileri nasıl görmezden gelebiliyorlar?Bu kadar umursamaz olmak için ne yapmak gerekiyor?
