Bende hiç olmayan. Bildiğin küçük babamım adamdaki gene bak la, sırtımızda aynı yerde aynı ben var herifle. Gülünce aynı bizim almancacı gibi oluyosun mihihi diye gülen liseliler var (o almancacı ist mein vather, tabi olm ne sandın.), sinirlenince mesela, alnımızın ortasından damar pörtlüyor babamla benim, abimde ve annemde yok bu (oha abim üvey mi la) neyse işte o korku yok bende, olaydı en azından isyan ederim üvey miyim ben diye, ama değilim, üveyim desem adam lap diye sırtındaki beni gösterecek, bilmiyor muyum sanki.
çocukken Herpes anne veya babayla her tartıştığında(tartışmak denmez aslında ona anne babadan azar yediğinde)içine bir kurt düşer "niye bana böyle davranıyolar yoksa ben üvey evlatmıyım" diye kurar kurar en sonunda kendini de inandırır ağlamaya başlar,sonra gider aynaya bakar "ee gözlerim yeşil değil kesin üvey çocuğum ben böhühüe" diye iyice saçmalar.Merak rahat bırakmaz bu kez de acaba beni nerde buldular,gerçek annem babam kim soruları kafaya üşüşür.olay bir sonraki azar yeme esnasında "zaten biliyorum üvey çocuğum diye böyle yapıyorsunuz"demeye kadar vardırılır.anne baba zorla herpesi ikna ederler.garip olan şudur ki her her azarlanma sonrası herpes aynı sahneyi tekrarlar anne babayı fıtık eder,uyuz eder,hayattan bezdirir artık ağızlarından laf çıkacağı kalmaz herpes muradına nail olur.
