annemi kınarım babamı döverim. şaka şaka sikimde bile olmaz. zaten bu yaştan sonra anneyi babayı ne yapayım? sonuçta büyüdüm çok istesem evlenir kendi ailemi kurarım.
böyle şeylere takılmayın geyynçler.
bana bakan , beni büyüten benim ailemdir gerisi yalan der geçerim. Tabi burdan konuşması kolay ,psikolojisini anlayamam yalnızca nasıl davranacağımı tahmin edebilirim,yaşayan bilir gerçekten zor bir durumdur.
Gerçek ailemi neden beni terk ettiniz amk diye sormak için arardım. Bulduğum taktirde ise sorardım ve sebebini öğrendikten sonra tm derdim, onlar da tşk derdi ve çekip giderdim.
oh be, biliyordum, sonunda!!! diye sevinir ve gerçek ailemi ararım. umarım gerçeği zengindir. eğer değilse ben yine üvey evlat gibi dolanırım ortalarda.
hamilelik, doğum bir kadın için çok zorlu bir süreç kabul ediyorum. ama annelik kesinlikle bu değil. annelik olduğunu düşünen varsa biraz gazete karıştırabilir. doğuran kadın olmasaydı dünyaya gelemezdiniz doğru, ama anneniz olmasaydı ne şekilde yaşardınız burası tam bir muamma.
gider annemin ayaklarına sarılır, öperdim. ellerimin arasına yüzünü alır, minnetlerimi sunardım. iyi ki doğurmadın beni bir de doğursan sevgine yakışmazmışım derdim. helallik isterdim. sevgi için hiç bir zaman kan bağı, genetik kod ortaklığı falan gerekmez.
aynı anneden bir kardeşim daha olma ihtimaline karşı evlenmeden önce kaynanamdan bir dna testi isteyebilirdim. dünya küçük. yaşanmıyor sanmayın, bal gibi de yaşanıyor. her ne kadar klişe türk dizisi hikayesi gibi gelse de, bir kaç yıl önce bu durumu yaşamış insanlar tanıyorum.
önce bunun bir kamera şakası mı olduğunu sorardım. değilse ağızlarını yüzlerini kırardım. bu yaşıma gelmişim üvey evlat olduğum şimdi mi söylenir canım.
Teşekkür ederim, bana öz annem ve babamın yapmadığınj yapıp bana aile kavramını o kadar güzel gösterdikleri için. Ve tabikide gerçek ailemi tanımak istemem.
