bugün:bir yere yerleştiği için mutluluktan sevgi pıtırcığı olup gelecek planlanları yapmaya başlayan yazardır.
4 yıl sonra:okulun bitmesi,kocaman bir hayal kırıklığı,devletin verdiği diplomayı devletin götüne sokma isteği.
üniversite bitirenlerin çoğunun modern köle statüsünde ucuz emek gücü olarak görülüp sömürüldüğü,büyük çoğunluğunun işsiz olduğu bir ülkede yaşadığını unutup neyin kafasını yaşıyorsun ey üniversiteli?
bu yazar öncelikle sınav sonucuna heyecanlı bir şekilde bakmaya çalışır ösym sitesi düzenli bir şekilde yenilenir. sonuçlar açıklandığı an eller titreyerek tc kimlik no girilir. kazandığını gördüğü an evde bir çığlık kıyamet kopar. hemen facebooktan diğer insanlara duyrulur. yapmacık tebrik mesajları ve beğeniler altında tabiki sıkıcıdır. ha ama ben de yaptım insan ne yaptığını bilmiyor o anlarda.
4 yılda bitmez o okul. öncelikle onu bir söyleyeyim. ayrıca da kendinden daha da çok geçecek olan yazardır. üniversiteye girince ne oldum delisi olur. bir havalanmalar başlar. nevizadeler, samatyalar, çiçek pasajları falan. sonra ilk sene bitince de; "seneye kesin çalışacağız oğlum"lar başlar. ama hiç çalışılmaz.
kısacası güzel bir hayat yaşanır. ama o okul 4 yıl da bitmez. bittiğinde askerlik gelir. askerlik yapılır. iş aranmaya başlanır. tecrübeli eleman arayan yerler çıkar bu sefer de karşısına. ama yavrucağımızın tecrübesi yoktur. 19 yaşında girdiğini düşünsek ortalama olarak. en az 5-6 senede bitirir. 24-25 yaşlarında askere gider. 25-26 yaşlarında askerden döndüğünde (tabii şehit olmayıpta dönerse), iş aramak için erken biraz tatile alışayım denir - sanki hayatı boyunca çalışmışta amına koyim, tatil yapacak-. iş başvuruları bir bir geri döner. hepsi reddedilir. umudunu kaybeder. üniversiteyi bitiren yitik gençler arasında yerini alır. sonra dönüp düşündüğünde üniversiteyi kazandığı güne lanet eder. kendisi bilmem nerenin güzel bir üniversitesinden mezundur. devlet dairelerine baktığında ise adamı olup siktiri boktan üniversitelerden mezun olan bildiğin hırbolarla karşılaşır. yaşamaya küser.
kusura bakma yeni üniversiteli ama durum bu. yaşayacakların bunlar. bakma anana babana, "oğlumuz hayatını kurtardı." dediklerine. daha çok kafanı vuracaksın sen. "üniversite okumayıp ne yapacağız?" peki dersen eğer, yapacakta bir bok yok aslında. ama bu kadar çok sevinipte daha fazla yüksekten çakılma en azından.
