2009 yılında trakya üniversitesini radikal bir kararla bırakıp tekrar hazırlanarak 2011 yılında ege üniversitesini kazanarak yaptığım eylemdir. iyiki de yapmışım. hiç de enayilik değil. genç arkadaşlar asla ümitsizliğe kapılmasın. bu yollardan ben de geçtim. zorluydu ama cesaret gerektiren bir karardı. önem arz eden şey kendi tercihlerinizi yapmak. iyisiyle kötüsüyle bunun sonuçlarına katlanmak. böyle olgunlaşıyorsunuz efenim.
3. sınıfa geldim. üniversiteyi bırakmadan tekrar hazırlanmaya başlayacağım. en son girdiğimden beri hiç test çözmedim. baya paslanmışız. tekrar ısınmam lazım. edebiyatı unuttum dil bilgisini unuttum. çoğu şeyi unuttum ama alt yapı olduğu için ilk hazırlanma sürecinden daha kısa süreceği kanaatindeyim. matematik zaten hak getire. ama kararlıyım. 55 e yakın okul puanı alıyordum. acaba bu 2 yemi bölünecek orasını tam bilmiyorum. istanbulda ki üniversiteleri istediğim için biraz yüksek yapmam gerekiyor. o da olmadı şu an okuduğum bölümü bitirip 2. üniyi izmir de okumak. farklı tatlarda almak lazım. hep istanbul olmaz.
Yukarıda çok zekice bir eleştiri almış eylemdir. Madem ilgini çekmiyor neden yazdın gibi..ilgisini çeken bölüme puanı yetmediği ve bir daha hazırlanma imkanı bulamadığı için olabilir mi?
Daha üniversite tercihlerini yaparken bile "üniversiteye giderken nasıl sınava hazırlanılır" diye arama yapıyordum.
ilgisi çekmeyen bir mesleği seçip mutsuz olacağı "öngörüsü" 5 yasındaki çocukta bile vardır yoksa ama işte imkanlar,şartlar,zorunluluklar...
madem bölüm zerre ilgini çekmiyor, haz etmiyorsun, işsizlik garanti veriyor da sen neden bile bile lades diyip gidip yazdın bölümü? yeni ayyuka çıkmış bir şey olamaz bu sonuçta gittiğin bölüm gitmeden de sana bunu gösterebilirdi.
yeni nesilin en büyük problemin birşeyleri ölçme biçme, ne istediğini bilme gibi özelliklerinin olması. önce yaparlar sonra sonuçlarını görürler. yapmadan düşünmek ve öngörmek gibi huyları yoktur.
kötü olmadığını düşündüğüm bir bölümdeyim ama hayalim odtüydü aslında gidebiliyordum 7,8 bölümüne ama benim istediğim bölüm değildi ve o bölümlere hiç ilgim yoktu o yüzden şuanki bölümümü yazdım bıraksam mı bırakmasam mı ikilemdeyim.
Mutlu olacağınız işleri yapın. Çocuklardan nefret eden birinin öğretmen, iğneden korkan birinin hemşire olması kadar saçma bir şey yok. Profesyonel bakış falan unutun onu. Hiç bir profesyonel bakış size mutlu bir gün vermez. Mesainin bitiş dakikalarını değil, mesaiye başlama dakikalarını sayın. inanın bana yalnızca işyeriniz değil, gerçekten hayatınız değişecek.
Kendini gerçekleştirebileceğin ve mutlu olabileceğini düşündüğün bölüm hangisiyse onu seçmelisin.
Geç olsun güç olmasın derler.
Konuyla ilgili bir yakınımın başından geçen olayı aktarmak isterim, böylece ne demek istediğim daha net anlasilir:
Uzak akrabamız olan Ali abi, 45 yaşlarında bi adam. Kendisi ailesinin tek erkek çocuğu. Önceleri kadınlara eğitim konusunda pek hak tanınmadığı için babası varını-yogunu ortaya koyup, Ali abiden okumasını istemiş.
Ali abide ailesinin emeklerini boşa çıkarmamak adına çok çalışmış...
O zamanlar, şimdiki gibi puan açıklanInca tercih yapılmıyormus. Önceden tercih yapıyormuşsun-beynini siktiklerim- ali abi çok başarılı olduğundan ve ailesi tarafından "dOktor oğlum, beyaz önlükte ne çok yakışır" gibi telkinlere maruz kaldığı için,kendini mecburi tıp yazmak zorunda hissetmiş.
Sonuç olarak, Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp fakültesine ikinci olarak girebilmiş.
1 sene hazırlık ve 2 senede bölümün kendisini okumuş. Fakat sorun şu ki, hep "zamanla alışırım" deyip durmuş ama alışamamış. istemiyorMuş yani tıp okumayı-kendisini kan falan da tutuyor bu arada- neyse kararını vermiş ama ailesine bir türlü soyleyemiyormuş. Çünkü ailem anlayış göstermezdi, onların kafası beni insanlara "doktor oğlum" diye tanıtıp üzerimden prim kaSMA düşüncesiyle çalışıyor dedi.
Ne olursa olsun deyip bölümü bırakmış. Ailesinden maddi manevi hiç destek almadan, 1 sene hazırlanmış. istediği bölüm "makine mühendisliğiymiş" fakat ilk sene iyi bir yer kazanamamış. Daha sonra 1 sene daha hazırlanmış ve sonuç olarak Orta Doğu Teknik Üniversitesi Bilgisayar Mühendisliği bölümünü kazanmış.
Ailesi hala bunu adam yerine koymamış. Ankara ya tek başına gelip, hem çalışmış hem okumuş.
Adam suan uluslararası özel bir şirkette aylık 15 bin TL civarında maaş alıyor ve zamanında kendisine gram anlayış göstermeyen ailesi şimdi "mühendis bizim oğlumuz" diyerekten adamdan maddi manevi faydalanıyor.
Bu adam 1 sene hazırlık 2 sene okul ve 2 sene tekrar hazırlanmak şeklinde toplamda 5 senesini kaybetti.
Ama suan mutlu ve katır yüküyle para kazanıyor.
Diyeceğim o'dur ki: mutlu olabileceğin alana yönel, birkaç yılı kayıp olarak görme.
Not: adam makine mühendisliği istiyormuş, bilgisayar mühendisliği kazanmış diyenler için: sonradan bilgisayar Mühendisliğine gitmek istemiş.
Zararın neresinden dönersen kârdır. Misal benim sınıf arkadaşım, bir yolculuk esnasında bana demişti ki: "Ben bu bölümü okuyorum ama açıktan çocuk gelişim de okuyorum. Mezun olunca bu işi yapacağım çünkü çocukları çok seviyorum." Bir başka arkadaşım da: "ben çok yanlış bölümde okuyorum ya moda tasarım okuyacağım. Kendimi orada mutlu hissediyorum." demişti. Daha bugün otobüs yolculuğunu birlikte yaptığım ve bugün tanıştığım bir kişi ile konuşurken "ben uluslararası ilişkiler bölümü okuyordum ama sonra kamu yönetimine geçtim. Aslına bakarsan benim gönlümde resim var ama ailem yüzümden oraya gidemedim fakat mezun olur olmaz güzel sanatlar fakültesine gideceğim."demişti. Bizim bölümde okuyup sonradan polisliğe, okul öncesi öğretmenliğe, hakemliğe vs geçen de var.
Yani uzun lafın kısası; insan kendini nerede mutlu hissediyorsa orada olmalı. O zaman başarı da kaçınılmaz olur.
