oğlumda yaşadım
samsun diş hekimliğinde 2 yıl okuduktan sonra bu meslek benim mesleğim değil diyerek okulu bırakıp yeniden sınava girdi.
anası biraz ayıldı bayıldı
ben sevmiyorsa zorla olmaz diyerek müsade ettim.
üniversitede okuduğum zamanlarda bir arkadaşım vardı.
lise bitince 1 sene daha hazırlanmıştı. yani 19 yaşında üniversiteyi kazandı.
1 yıl hazırlık okudu. 20
2 yıl bölümünü okudu. 22
3. sınıfın başında derslere gelmemeye başladı. sordum, 'kanka istemediğim bir şehirde istemediğim bir bölüm için çok zaman kaybettim, ygs ye hazırlanıyorum' dedi. 1 yıl boyunca ygs falan kastı. en sonunda istemeyerek okuduğu siyaset bilimi ve kamu yönetiminde 3. sınıfın sonunda 3 ders bırakarak kaydını sildirdi. 1 sene daha dayanamadı, yani sonradan bitirebilir bölümünü. ama yıllarını kaybetse de istediği bölümde şuan. marmara üniversitesi radyo tv diye hatırlıyorum, çok iyi bir sıralama ile o bölüme yerleşti ve şuan orada 3. sınıfta diye biliyorum. istemeyerek de olsa 3 sene kaybetmiş olabilir, ama 23 ünden sonra, kendinden 5 yaş küçüklerle aynı sınıfta, geç de olsa istediği yerde.
bence 1 yıl 2 yıl diyip göze almaktan çekinmeyin. unutmamak gerek ki, siz üniversiteyi 'o işten ekmek yemek için' okuyorsunuz. ömrünüzü etkileyecektir bu karar. 1 yıl 2 yıl nedir ki ? kaldı ki, derdiniz diploma ise, başka bir üniversiteyi kazanıp bitirdikten sonra geri dönüp o bölümün diplomasını da alırsınız.
iki yıl hazırlık okuyup, tekrar sınava girip, istediğim okulu kazanıp, (bkz: Boğaziçi üniversitesi) çıkan öğrenci affıyla tekrar eski okuluma dönüp üç yıl kaybetmişliğim var pişman mıyım? Pek sayılmam.
Özel üniv kazanıp ilk yıl 16bin bayılıp "burdan bi sik olmaz" deyu bırakmak ve hayvan gibin kitap okumak ama tekrar hazırlanmaya yeltenmemek daha mantıklı bence ama yine de siz bilirsiniz.
Benim de bu sene yapmaya karar verdiğim olaydır. Ortalama bir üniversitenin endüstri mühendisliğine 2015 yılında yerleştim. 40.000 gibi bir sıralamam vardı. 1 sene okudum. I ıh dedim bu böyle olmayacak. Keşke babamın "bir sene daha hazırlanmak ister misin?" sorusuna hiç düşünmeden hayır demeseydim diyorum ama olan oldu. Bi şekilde bu duruma geldik ve zararın neresinden dönersen kardır. içimde hep ukte kalan tm öğrencisi olmak ve Boğaziçi üniversitesinin psikoloji bölümünde okumak hayalini gerçekleştirebilecek bir durumda olmak beni heyecanlandırıyor açıkçası. Kendimden 2 yaş küçük arkadaşlarımla sınava gireceğim. Bu beni rahatsız ediyordu biraz ama bu konuyu tartışırken arkadaşım şu argumanla karşıma çıktı; sen şuanda elindeki sigarayla zaten hayatının 5-10 yılını (en iyimser sayıyla) çöpe atıyorsun. Hem de bir hiç için. 2 senesini hayalini gerçekleştirmek için harcamışsın, çok mu? Ayrıca hayatının geri kalanın 30-35 yıl boyunca sabah 8 akşam 5 arası sevmediğin bir işte çalışacağına otur 1 sene sabah 8 akşam 5 çalış zaten istediğin yere gidersin" dedi. Haklı. Ben umutluyum ve çevremdeki insanlar destek veriyor. Önümüzdeki sene bu zamanlarda bu entryi editleyeceğim. Geleceğe bir not olsun. Artık cesaret etme zamanı.
Lys sonuclari sonrasi edit: hic lys denemesi cozmemenin vermis oldugu (tabi benim salakligim) hamlik ve bilgisizlikle 17bininci oldum. Bogazici universitesi turizm isletmeciligi okuyacagim. Gecen seneye donup baktigimda bu isi yaptigim icin oldukca memnunum. Bakalim onumuzdeki sene de benzer duygular icerisinde olacak miyim. Herhangi bir sorusu veya onerisi olan mesaj atabilir. iyi gunler.
bir özel üniversitede burslu okuyorum, ilk senem ve nedense umursamadım okulu çalışmadan gidip geldim, dolayısıyla sınıfta kalacağım sınıfta kalacağım için de bursum kesilecek.
okulu bırakıp yeniden hazırlanmayı düşünüyorum ama çok büyük suçluluk duyuyorum öyle böyle değil sanki çok ama çok kötü bi şey yapmışım da asla geri dönüşü yokmuş gibi hissediyorum. çok üzgün, çok pişman, suçlu hissediyorum. içimi buraya dökmek istedim.
madem bu basligin altina birileri bir sey girmis ben de sunlari soylemek istiyorum.
su anda 18 yasimda istedigim bolumu, istemedigim bir universitede kendi sehrimde mustafa kemal universitende okuyacagim. 150k ile girdigim sbky'ni 320k ile kapatmis bir bolumde sadece bana hicbir yeri kazanamayagimi dusununen ailemin dusuncelerini yikmak ve baskilarindan en azindan bu konudaki baskilarindan kurtulmak adina gidip yazdim. ben sinirimden hoplarken onlar sanki bogazici kazanmisim gibi sevindiler.
ben daha yolun basindayken karar verdim ne olursa olsun ankara'da okumam gerektigini anlamistim. calistim olmadi ama asla vazgecmedim. evet belki bu sene puanim kirilacak ve olmayacak ama en iyi sekilde hazirlanip butun eksiklerimi kapatarak diger sene gececegim. ve ben ailemin sevincine iste o gun ortak olacagim. bu isi maddi hem de manevi olarak zor sartlar aldinda yurutecegimi biliyorum ama inaniyorum ki o ankara mulkiye'yi kazanacagim ve hedeflerime adim adim ulasacagim.
bu entryi yeniden canlandirmak umidiyle gorusmek uzere...
çok zordur heralde. ben üniversiteye gitmeden tekrar hazırlanıyorum hayallerim için bu bile zor geliyor. sizin işin çok daha zor kolay gelsin hepimize ne diyeyim.
Zararın neresinden dönersen kârdır. Misal benim sınıf arkadaşım, bir yolculuk esnasında bana demişti ki: "Ben bu bölümü okuyorum ama açıktan çocuk gelişim de okuyorum. Mezun olunca bu işi yapacağım çünkü çocukları çok seviyorum." Bir başka arkadaşım da: "ben çok yanlış bölümde okuyorum ya moda tasarım okuyacağım. Kendimi orada mutlu hissediyorum." demişti. Daha bugün otobüs yolculuğunu birlikte yaptığım ve bugün tanıştığım bir kişi ile konuşurken "ben uluslararası ilişkiler bölümü okuyordum ama sonra kamu yönetimine geçtim. Aslına bakarsan benim gönlümde resim var ama ailem yüzümden oraya gidemedim fakat mezun olur olmaz güzel sanatlar fakültesine gideceğim."demişti. Bizim bölümde okuyup sonradan polisliğe, okul öncesi öğretmenliğe, hakemliğe vs geçen de var.
Yani uzun lafın kısası; insan kendini nerede mutlu hissediyorsa orada olmalı. O zaman başarı da kaçınılmaz olur.
Kendini gerçekleştirebileceğin ve mutlu olabileceğini düşündüğün bölüm hangisiyse onu seçmelisin.
Geç olsun güç olmasın derler.
Konuyla ilgili bir yakınımın başından geçen olayı aktarmak isterim, böylece ne demek istediğim daha net anlasilir:
Uzak akrabamız olan Ali abi, 45 yaşlarında bi adam. Kendisi ailesinin tek erkek çocuğu. Önceleri kadınlara eğitim konusunda pek hak tanınmadığı için babası varını-yogunu ortaya koyup, Ali abiden okumasını istemiş.
Ali abide ailesinin emeklerini boşa çıkarmamak adına çok çalışmış...
O zamanlar, şimdiki gibi puan açıklanInca tercih yapılmıyormus. Önceden tercih yapıyormuşsun-beynini siktiklerim- ali abi çok başarılı olduğundan ve ailesi tarafından "dOktor oğlum, beyaz önlükte ne çok yakışır" gibi telkinlere maruz kaldığı için,kendini mecburi tıp yazmak zorunda hissetmiş.
Sonuç olarak, Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp fakültesine ikinci olarak girebilmiş.
1 sene hazırlık ve 2 senede bölümün kendisini okumuş. Fakat sorun şu ki, hep "zamanla alışırım" deyip durmuş ama alışamamış. istemiyorMuş yani tıp okumayı-kendisini kan falan da tutuyor bu arada- neyse kararını vermiş ama ailesine bir türlü soyleyemiyormuş. Çünkü ailem anlayış göstermezdi, onların kafası beni insanlara "doktor oğlum" diye tanıtıp üzerimden prim kaSMA düşüncesiyle çalışıyor dedi.
Ne olursa olsun deyip bölümü bırakmış. Ailesinden maddi manevi hiç destek almadan, 1 sene hazırlanmış. istediği bölüm "makine mühendisliğiymiş" fakat ilk sene iyi bir yer kazanamamış. Daha sonra 1 sene daha hazırlanmış ve sonuç olarak Orta Doğu Teknik Üniversitesi Bilgisayar Mühendisliği bölümünü kazanmış.
Ailesi hala bunu adam yerine koymamış. Ankara ya tek başına gelip, hem çalışmış hem okumuş.
Adam suan uluslararası özel bir şirkette aylık 15 bin TL civarında maaş alıyor ve zamanında kendisine gram anlayış göstermeyen ailesi şimdi "mühendis bizim oğlumuz" diyerekten adamdan maddi manevi faydalanıyor.
Bu adam 1 sene hazırlık 2 sene okul ve 2 sene tekrar hazırlanmak şeklinde toplamda 5 senesini kaybetti.
Ama suan mutlu ve katır yüküyle para kazanıyor.
Diyeceğim o'dur ki: mutlu olabileceğin alana yönel, birkaç yılı kayıp olarak görme.
Not: adam makine mühendisliği istiyormuş, bilgisayar mühendisliği kazanmış diyenler için: sonradan bilgisayar Mühendisliğine gitmek istemiş.
Mutlu olacağınız işleri yapın. Çocuklardan nefret eden birinin öğretmen, iğneden korkan birinin hemşire olması kadar saçma bir şey yok. Profesyonel bakış falan unutun onu. Hiç bir profesyonel bakış size mutlu bir gün vermez. Mesainin bitiş dakikalarını değil, mesaiye başlama dakikalarını sayın. inanın bana yalnızca işyeriniz değil, gerçekten hayatınız değişecek.
