Hayatta neyi hedefliyorsanız tam vaktinde elde edeceğiniz gerçeğini değiştirmeyen mezuniyet yaşıdır. Herkesin yarışı kendiyle, herkesin zamanı kendine has. Bunu fark edip hırs yapmadan keyfini çıkararak yaşamaya çalışmak stres seviyesini dengelemek açısından elzem olabilir.
eğitim olarak kendine bir şeyler katmak , sosyal olarak dolu geçirmek ve çokta hayata geç atılmamak için en iyisi bence (4 senelik okul için söylüyorum) 5 senede bitirmek.
Bir hocanın lafı vardı " üniversiteyi 5 senede bitirirseniz 1 sene, 4 sene de bitirirseniz 4 sene kaybedersiniz." Diye. Önemli olan yukarıda yazdığım dengeyi sağlayabilmek.
muhtemelen 28 de bitircem. üniversite hayatınızı üniversiteyi bitirim de bi işe girip çalışayım mentaliyle geçirmediyseniz bahsi geçen sorunlar sizi vurmaz. çünkü siz aklı olan ve bunu kullanabilen bi bireysinizdir. haliyle üniversite sürecinde kendi işinizi kurup geliştirebilirsiniz. malsanız şayet 22 de falan bitirin en geç hemen bi işe girmeye bakın yoksa yarrağı yersiniz.
17 yaşında üniversiteye başlayan birini ele alalım bu kişi myo okusa 2 yıl oldu mu sana 19. 2 yıl da saçma salak bi bölüm okusa al sana 2 üniversite yaş 21 bu böyle gider ve 4. üniversite de biter.
yapılacak iş başvurularındaki şartlarda 5 yıllık deneyim ve üniversite mezunluğu arandığını görmek, en az bir tercihen çok yabancı dil bilmek gerekliliği ve hatta kendi dirseğine dil atma yeteneğine sahip olunması gerektiğini anlamak için uygun kıvama gelmek demektir.
buyuk ihttimalle okulu uzamanin hazin bir sonucudur. olur oyle. bosverin.
erkenden is hayatina atilip napicaksin?
20'li yaslar guzel yaslar. takil iste ogrenci olarak.
ha yuk olmak istemiyorum dersen hem okur hem calisirsin.
bosver keyfine bak. okul bitince bisey olmuyor.
kötü senaryolar şunlardır;
- bazı okul dönemlerinin, bazı sınıflarını çift dikiş gittiğinin göstergesidir.
- okul dönemleri arasında ara verildiğinin göstergesidir.
iyi senaryo ise birden fazla üniversite okunduğunun göstergesidir.
bunun şahsen tecrübe ettiğim üniversiteyi 27 yaşında bitirmek diye bir versiyonu da vardır ki, üniversite hayatım 8 sene sürmüştür. hoştur, güzeldir lakin geç askere gidersiniz. hatta askerdeyken kızınız dünyaya gelir. geç maaş almaya başlarsınız. uzayan her sene için, katlanarak çoğalan okul ne oldu sorusuna muhatap olma oranınız artar. aynı üniversite koridorlarını ve merdivenlerini görmekten gına gelir. pala bıyığınız olduğu halde göte parmak enseye tokat oyunları oynayan süt bebeleriyle aynı sıralarda oturur, onlardan ders notları temin etmeye çalışırsınız. sıkılırsınız, bunalırsınız. ama okul bitince de çok fazla sevinemezsiniz. zaten aradan uzun yıllar geçmiştir. geriye dönüp bakıyorum da, ilkokuldan birşeyler hatırlıyorum orta okuldan birşeyler hatırlıyorum. hatta liseden bile zevkli şeyler hatırlıyorum. ama koskoca 8 seneden hatırladığım hiç bir şey yok. kocaman bir boşluk. sağol yök, sağolun dandirik hocalar, sağolun bir gram mühendislik bilgisine sahip olmadan beni mezun eden boş imtihan kağıtları, sağol türkiye ve sağolayım ben. (bkz: suçlu kim)
