23 haziran 2016 perşembe, 13.55 itibariyle yaşadığım andı. berbat bir his... ilişki sonrası boşalma gibi, her şey anlamsız, affallayıp kalıyorsun, hayatın amacını sorgulamaya başlıyorsun...
Tus stresiyle başbaşa kalınacağı zamanın başladığı an olacağını düşünsem de; eğer yaşarsam muhtemelen kitabı kalemi bırakıp tatile çıkıp uzun süre dönmeyeceğim an olacaktır.
iki üniversite bitirmiş biri olarak iki anım vardır. Gerçi denizde kum bende anı bitmez. Şöyleki size anlatayım efenim:
Birinci üniversitem bittiğinde kendimi bir boşlukta hissettim. Pek ala bir yere girip çalışma imkanım vardı. Ama ben kariyerimde daha iyi yerlere gelmek istiyordum ve ikinci üniversiteye başladım direk iş hayatına atıldım. Aslında nasıl bittiğini anlamadım bile. Şimdi kalkıp da size bir burukluk vardı içimde desem size yalan söylemiş olurum. Onun için anım budur.
sanki bugünleri hisseder gibi ama o sırada anlam verilemeyen bir burukluğun yaşandığı andır. yeni başlangıçtır.
uluslararası ilişkilerden sonra diplomat olmayacağınızı anlarsınız mesela.* sonra genetik mühendisiyken ödülden ödüle koşacağınıza, edebiyattan mezun olduktan sonra nobel edebiyat ödülü'ne, sinema vb. bölümlerden sonra cannes'a ilişkin hayallerinizin birer birer yittiğini görürsünüz. az zekanız ve sabrınız varsa bir süre sıkıntı çektikten sonra ekonomik rahatlığa kavuşursunuz. ama mutluluk garantisi yoktur. o yüzden çok da "şeapmamak" lazım.
ben çok bitişler yaşadım, çok vedalar ettim. hani çok büyük bir şey gibi görünen bu bitiş aslında hayatta ki en ''duygusuz'' bitişti. üniversite arkadaşlarımın, hocalarımın ne kadar samimiyetsiz olduğunu anladığım andır ayrıca. herkes kendi yoluna gidiyor yani kimsenin umrunda değil yaşananlar. ulan yemin ediyorum ortaokulun bittiği an daha duygusaldı.
