üniversite öğrencisi açlıktan ağzının koktuğu ve köfteden başka yemek yemeyi özlediği günlerde köfteci açmayı düşünür. hurda bir minibüsün kaça mal olacağını, zabıtadan nasıl kaçacağını hesaplar. zamanla köfte yemekten bıkan bünye bu işte para olmadığını anlar.
bu hikayede geçen öğrenci abazanlığından olsa gerek paranın pezevenklikte olduğunu düşünmeye başlar. hatta ilk olarak hatunu kendi becerektir sonra pazarlayacaktır. ama anlar ki memlekette bu kadar orospu çocuğu * varken bu işte rekabet piyasasına takılır.
sonuç olarak, üniversite öğrencisinin şevki kırılır, girişimcilik hayal olur.
askerlikten ileri gelmektedir. tsk bu ülkeye verdiği onlarca zararın yanında en büyük zararı da budur. üniversite bitirecek genç bilir ki askere gidecek. o sebeple girişimcilerin en büyük sorunlarından birisi "ne de olsa askere gidecem" rahatlığıdır. gerçi kendi askerine mayın koyup 7 askerini öldürmekten çekinmeyen komutanlar tarafından yönetilen askeriyeden üniversite öğrencileri için bir hayır beklemek en büyük hata.
herşeyi ince eleyip sık dokuma hastalığına yakalanmaktan kaynaklanan durum.
acaba hoca kağıdımı beğendi mi, finalden geçebilecek miyim?
gibi sorularla zihni bulanmıştır. bundan sonra iflah olamaz.
derslere daha fazla vakit ayırmak isteyen öğrenci modelidir. ya da kendini mezuniyetten sonrasına saklıyordur.
ayrıca maltepe üniversitesi girişimcilik okulu açıyor ve bünyesindeki lisans eğitimi alan öğrencilere sermaye ve ofis ortamı sağlıyor ve daha birçok şey...
buyuk bir sirkete kapak atmayi tercih eden akilli insanlarin cogunlukta olmasidir. lan kim ugrasacak girisimcilikle falan, sonra eldeki parayi da batiracak. en iyisi emir komuta zincirinde bir disli olmaktir.
bi bakkal hesabı yapmak gerek. türkiyede ilkokul okumak para. orta okul aynı şekilde. lise aynı şekilde. dershane aynı şekilde. üniversite aynı şekilde. hele kafanda çalışıyor mu yaptın mı yüksek lisansını da. oldun sen şimdi yüksek mühendis. okudun 20 yıl. en az masrafla enflasyon oranını katmasan bile 200 milyar. bi düşün ki okumadın. bir berberin yanına çırak başladın. sen lisans yaparken o çırak olan çocuk çoktan askerden gelip kendi dükkanını açmış oluyor. tabi ki girişimci olan o. o çırağın önüne hiç bir zaman hayat çoktan seçmeli sorular çıkarmıyor.
bunca süre zarfında bizim çırakta atıyor yastık altına biraz para.
zaten biz üniversitede ekonomi görüyormuşuz. bırakın bunları. bizim çırak gelen gidenden bizzat duyarak borsayı öğreniyor. falanca şu kağıtta paranın a.mına kodu gibi. cebinde parası da var. ufaktan deneme yanılma öğreniyor işi.
sen yüksek mühendis ol, yüksek iktisatçı ol kime ne. anca imza at. şirkette masan olsun. para kazanmaya başla sonra. yaş 35 olur anca yolunu düzeltirsin. ki dantenin dediği gibi yolun yarısı. yolu da yarılamışken ne fark eder ki bunca şey.
devletin girişimci destelerinin ve kosgebin ilgili destek e eğitimleriin üniversite mezunlarına yönelik olduğu düşünülürse, grişimciler aasında daha fazla üniversite mezunu olduğu görülebilir. öte yandan ithalat yapıp, son ürün getirip perakende satış yapanların çoğunun üniversite mezunu olmadığı da bir gerçektir.
üniversiteli ne ile girişecektir, üniversiteliye 350 ytl ile iş teklif edilen ülkede, harç parasını ödeyebilmek için fast food lokantasında yarım zamanlı çalışan üniversiteli hangi sermaye ile girişecektir, hangi sermaye ve hangi güç ile piyasa' nın karanlık sokaklarına girecektir. yoksa bir elma alıp satıp sonra iki elma sonra üç elma şeklinde mi büyük bir holding sahibi olacaktır. bazı insanlarımız çok film seyrediyor.
doğru düzgün sanayici görmeden mahalle esnafına göre yorum yapanların öngörüsüdür. bir ticaret sanayi odasına gidip istatistik istemek, bir ihracatçılar birliğinden değerlendirme belgesi almak zor değildir oysa. böylece özellikle ihracata yönelik çalışan sanayicilerin çoğunun işletme ve mühendislik kökenli olduğu görülecektir. yüksek lisanslı olanların sayısı da az değildir...
bu ülkede bir girişim yapmak istiyorsan cebinde belli miktar paran olması gerekiyor. eğer belli miktar paran yoksa 3 seçeneğin var:
1. bankadan kredi çekmek: bankadan yatırım kredisi çekmek için senden belli bir gelirin olmasını isterler. eğer üniversiteli genç, doğal olarak, bir işe sahip değilse ve bir işe sahip olabilmek için bu parayı çekmek istiyorsa banka kredisini alması mümkün değildir.
2. kurumlardan kredi istemek: bu da olanaksızdır. sana 10bin lira kredi verebileceklerini söylerler. ancak bu kredinin verilebilmesi için senin yapımı zaten 10bin lira tutan bir proje çalışması yapmanı isterler. bu da pek kârlı değildir anlayacağınız üzere.
3. üniversiteden mezun olduktan sonra bir işe girerek para biriktirmek: bu da olanaksızdır. çünkü eğer bir işe giriyorsan ve atıyorum 2000 lira maaş almaya başladıysan, bil ki bu 2000 liradan 50 lira bile artıramazsın. çünkü artan gelir düzeyiyle paralel olarak harcamalarının da artması gerekiyor. örneğin; 10bin lira kazanan bir genel müdür 300 liralık takım elbise giyemez, 2. el dandik bir araca binemez, 2 oda bi salon, çarpık bi mahalledeki evde yaşayamaz. dolayısıyla para biriktirme işi de hayaldir.
bu yüzden, üniversite mezunlarının bir girişimde bulunabilmeleri için babalarından para kalmış olması gerekir. aksi takdirde girişim yapmaları mümkün değildir.
mezun olmayanlar nasıl girişim yapıyor? çünkü onlar, üniversitelilerin 6 senesini geçirdiği okul süresi boyunca zaten bir yerde çalışıp bazı şeylere sahip olmaya başlamışlardı.
çünkü üniversite mezunu yıllarca okuduğundan eğer ailedende yoksa bir birikime sahip değildir. onun sahip olduğu şey beşeri sermayedir; ama iş hatıyla erken tanışan kişilerin sahip olduğu şey tecrübe ve birikmiş sermayedir. uzun vadede iyi bir alt yapısı olan eğitimli kesim daha kazançlıdır.
bu ülkenin yapısından kaynaklanan bir durumdur.üniversite bitirmeyen bir şahsın hayatını refah seviyesinde sürdürebilecek bir iş bulması neredeyse imkansızdır.bu sebepledir ki hayatta bir yere gelmek isteyen fakat tahsili olmayan bünyeler ticarete yönelir.üniversite mezunu ise çalışarak ve risk almadan iyi bir duruma geleceğinin bilincindedir.en azından kesin olmasa bile böyle bir ihtimal mevcuttur.dolayısıyla risk taşıyan ticarete yönelmekten kaçınırlar.durum böyledir.fakat bu doğru mudur?o ayrı bir tartışma konusu içermektedir.
bunu üniversiteli diye sınırlandırmak yanlıştır. bu zaaf ülkeye genel bir şekilde yayılmıştır. türkiye de girişimciliğin sınırlı olması, mevcut ekonomik istikrarsızlıktan doğan güvensizlik ortamından kaynaklıdır, insanlarımız bilmelidir ki;büyük başarılar büyük risklerle gelir, acı çekmeden başarı kazanılmaz...
üniversitelinin aldığı akademik eğitim sayesinden profesyonel manager olur ve aldığı kararları bu aldığı akademik sürecinden öğrendikleriyle harmanlar. bunun yüzünden diyelim vereceği karardan doğabilecek zararları öngörebilir, tahminde bulunabilir. yani etrafında ki tonlarca parametreyi değerlendirir bir karar vermek için. bundan dolayı akademik eğitim alan insanlar yüksek ihtimal parayı yatıran değil parayı yöneten olur.
