öğrenciliğin özlemeye başlanacağı ilk andır üniversiteden mezun olmak.
mezun olmak için önünüzdeki tek engel olan son sınavdan çıkarsınız, artık geçtiğinizden de eminsinizdir. okulun o boş koridorlarında yavaş yavaş yürürsünüz çıkışa doğru, duvarlara bakarsanız, tek tek yanından geçtiğiniz sınıflara bakarsınız hepsinde ayrı ayrı anınız vardır, duvarlarda o size senelerdir anlamsız gelen panolara bakarsınız yürürken bir yandan düşünürsünüz orayı ilk gördüğünüz günü, önünüzdeki senelerin ne kadar uzun süreceği gelmiştir mutlaka aklınıza ama artık sondur bitmiştir. yavaş yavaş karanlık koridor biter çıkış kapısına gelirsiniz. bilirsiniz ki o kapıdan çıktıktan sonra artık öğrenci değilsinizdir, adımlarınızı yavaşlatırsınız sanki o günlerin bitmesini isteyen siz değilmişsiniz gibi. içinizi bir hüzün kaplar ve dışarı çıkarsınız güneş yüzünüze çarpar döner şöyle son bir kez arkanıza bakarsınız, okulunuzu görürsünüz o kocaman harflerle yazılmış adını; işte artık orası sizin değildir; siz onun değilsinizdir. yepyeni bir hayat sizi bekliyordur önünüzde, geri gelmeyecek günleri üniversite içerisinde bırakarak uzaklaşırsınız.
-meslek kazandırma kurumu gözüyle bakılan binalardan diploma alma durumu.
-her anne-baba'nın evladı için istediği,olmazsa olmaz olarak lanse edilen bir durum ve kazanan kişinin erdiği,kazanamayanların kazananlara gıptayla baktığı,hangi bölümün kazanıldığından ziyade, 'üniversite'nin' kazanıldığı, bitirildikten sonraki garip durumsallık.
-ebeveynlerin oğlu-kızıyla övünmesini sağlayan durum.
-okumanın cahilliği aldığı yer.
-niyetin varsa akademik kariyer yaparken,tez hazırlaman gerektiği durumlarda,tanınmamış,ya da kimsenin kolayca bulamayacağı(araklamak yasak olmakla birlikte) konunla ilgili makaleleri bulup,cümlerlerin bazılarını değiştirmen,gerekli katkıları yapman ve tezini sunman ve(yakalanmama görevini de ifa ederken) asistanlık,uzmanlık,yrd.doç,doç,prof. gibi ünvanların alınmasının ilk adımı.
ilk mezun olduğunda kesinlikle mezun olan şahsa vay anasını dedirten olay. koskoca bir (ortalama) 4 - 5 yıl geçmiş, arkadaşlar, kankalar da bitirmiş, herkes iş arayışına girişmiştir. hayat yeni başlamış ve mezun olan şahıs sudan çıkmış balık gibi ortama alışmaya çalışmaktadır, sürekli çırpınıyordur. sürekli bir şeyler düşünür, "acaba kariyer mi yapsam?", "hemen işe mi başlasam?", "acaba iş bulabilecek miyim?", "askerliği hemen aradan çıkarsam mı?", "master mı , iş mi?" " özel sektör mü, devlet mi?", "acaba yurt dışı şansımı mı zorlasam?", " en azından bir nişan yapsam mı acaba?" "hangi şehire yerleşsem?"... bu sorular akla gelen soruların onda biridir, kader yavaş yavaş ağlarını örmektedir ve sizin için biçtiği rolü size yavaştan oynatmaya başlar, bir yerden sonra kadere karşı koymanın imkansız olduğunu görürsünüz ve rolünüzü kabullenmeye başlarsınız, işte o an hayat otomatiğe bağlanır, artık boş zaman yoktur, artık sorumluluklar vardır, etrafındaki herkes yaşama ve kendini geçindirme derdindedir ve sizde öyle olmak zorundasınızdır. yeni bir hayat başlamıştır ve artık eski günler asla unutulamayacak hatıralar olarak, ileride şans eseri karşılaşılacak eski dostlarla yad edilmek üzere hafızadaki yerini almıştır.
lisede çoğu hoca tarafından rahata ve huzura ermek diye nitelenen ancak yaşayanın, hocanın yanılgısını anladığı durumdur. hayatın tek başına bir üniversite olduğunu gösteren olaydır. her bitiş yeni bir başlangıçtır.
mezun olduktan 3-4 sene sonra bunyenin unuttuğu mevzudur. üzerine birşeyler katmadıkça içi bomboş kalır ole, 4 sene king oynadığınızla, mevzulara aktığınızla kalırsınız.
artik ogrenci indirimlerinden faydalanilamaz, akbil size girecektir, afm de beles ikinci film izlenemicektir.. 4 sene beraber olunan arkadaslar yoktur. sovecek hoca bulamazsiniz. tek basiniza hayata devam edersiniz. olsa da bir firsat gorussek milletle dersiniz...uzucudur ama alisilabilirdir.
"ben olacaktım bu sene, hep o şerefsiz hocalar yüzünden." isyanlarıyla beklenen hayata atılma, hayatın bok çukuruna cup diye düşmektir. eğer ikincisi bitirilmeyecekse, ben gibi zoraki 1 sene takıp üstüne bi de benden diyerek geciktirilmesi hayattan zevk alınması, ders olayının kültüre bağlanması en güzelidir.
son ana kadar farkına varılmaz ki ayrılığın... ta ki eşyaların toplanmaya başlayıp, valizlerin hazırlanmaya başladığı ana dek... ev dağıtılır, dağılır... içindekilerle tabi... yapılan geyiklerin, içilen kahvenin, ardından tüttürülen sigaraların, sonra sınav stresinin yaşandığı o evin, evinizin dağıldığını görmektir. sığınağınızda ve yarenlerinizle, arkadaşlarınızla oynanan oyunların, her gece evinizde toplanmanın ve hocaları çekiştirmenin, yılbaşında sınavı bahane edip sırf arkadaşlarla kutlamak için geldiğiniz bu şehirde, bangır bangır çalan müzik eşliğinde tepinerek, parasızlıktan, yeni yılı yine evinizde kutlamak ama dostlarla kutlamaktır. tadımlık özgürlüktür kimileri için, başına buyruk yaşamanın ve çoğu zaman pasaklı!
gözlerin dolmasıdır son kez bakarken o sıralara, o lanet olası sıralara... nefret ettiğiniz halde fotoğraf çektirmektir her köşede... o köşeler ki senelerdir bu derece özel olmamıştır sizin için... sonra bir şeylerin düğümlenmesidir boğazınızda... geride kalanlar, anılar gelir akla, 'şu köşede' dersin, 'onunla ilk kez burda karşılaşmıştık.' ama geçmiştir artık her biri ve nelerin beklediğini bilmediğiniz bir meçhule yolculuktur rotanız, belki aydınlık, belki karanlık... ama bilinen bir şey vardır ki; artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktır.
