universite de ilk sene herkesi gozlemledim. millet hazirliktan kaynasmisti, benim gibi hazirlik okumayanlar ise ayni yurtta kalanlar grup olusturmuslardi.
ben sehrin bir ucunda bir devlet yurdunda kaliyordum.
yurtta 50 ye yakin arkadasim vardi sinifta sadece 1.
hicbir gruba girmek icin caba sarfetmedim.
ama 2. sene nasil olduysa 7 8 kisilik bir arkadas grubum oldu. okula sirf onlar icin bile gidilirdi. derslerim cok iyiydi, yardimlasiyor kafa dagitiyorduk. ama bir sey oldu okulu 1 sene birakmak zorunda kaldim. geldigimde alt sinifim 3lerle devam ettim. 2 senedir okuyorum ayni sinifla, kendi sinifimdan kalan bi kac kisiyle merhabalasmayi saymazsak kimseyle konusmuyorum.
ve tamamen mecburiyetten. belki biraz da utangaclik cekingenlik.
ama hic kimseye tavsiye etmem. sanki tum sinif bir olmuş, siz teksiniz gibi oluyor.
amansız bir mucadele.
sinekle ineginki gibi.
bizim sınıfta neşe diye bir kız vardı ve kız hocalar harici kimseyle gram muhattap olmuyordu. kız tamamen kendi soyutluyordu koca sınıftan ve sebebini anlayamadık hiç. derslerde projeler için grup oluştururdu herkes, kız ise tek başına ödev araştırması yapıp sunumunu yapardı tek başına.
Zor iş bu, ne de olsa derste takıldığın bir yer olacak ve bunu soracak birilerine ihtiyacın olacak. Gün gelecek notların eksik kalacak, tamamlamak zorunda kalacaksın. bunları elbette samimi olmadığın insanlardan da temin edebilirsin ancak samimi bir arkadaşının anlattığı kadar detaylı olmayacak.
Ha bunlar olmasa ben de kimseyle muhattap olmazdım o ayrı mesele. Özet olarak; ya uyum sağlarsın, ya da yok edilirsin. Üniversite birey, doğal olarak temelde yalnız olunan bir yerdir. Bunu avantaja çevirmek gerek.
en azından şahsen ben böyle görüyodum alt sınıfları ve hoca dışında pek muhattap olmuyodum.
tabi not lazım olunca sınıfın tatlı kızından istemeyi de ihmal etmezdim.
Ya insanlarla iletişim kurmaya çekiniyordur ya da ilgisini çekmiyordur.
Ne olursa olsun doğru olmadığını düşündüğüm bir davranıştır. Özellikle üniversitede kendinize yeni bakış açıları sağlayıp gelişebilecekken kabuğa çekilip sessiz kalmak çok büyük kayıptır.
Her türlü sosyal fobi yenilebilir. Sadece doğru bir ortam ve insanları bulmanız lazım.
benim. ama yalan olmasın, bir kişi var haftada birkaç cümle denk gelirsek konuşuyoruz. onun dışında sınıftan soyutum. okulda kendi halimde divane gibi dolaşırım.
yakışıklı ya da güzel değilse cool olarak tanımlanıp, kimse tarafından merak edilmez. mezuniyet senesinde kendi gibi silik bir tip bulur onla kankacılık oynar, not paylaşımı vs. yapar öyle gider hödük gibi.
yalnızlığı seven, kimseyle konuşmak, bir şeyler paylaşmak zorunda olmadığını idrak edebilen ve çevresindeki insanların kendisine ezik, pısırık, utangaç gibi yakıştırmalar yapmak yerine saygı duymasını bekleyen insandır.
yahu siz çok sosyalsiniz de ne oldu? götünüz göğe mi erdi? ne oldu ya bir grup insanla konuştun da, gülüştün de? eline bir şey geçti mi hayır?
bir insan kendini toplumdan soyutluyorsa bu onun ezik olduğunu mu gösterir, korkak, pısırık, çekingen olduğunu mu gösterir?
