önce "bir an önce başlasın" die beklediğiniz yıllardır,
sonra "ay bu muydu ben bunun için mi o kadar ter döktüm" dediğiniz yıllardır,
sonra "gelmişken iki çıtır çıbır ayarlayalım" dediğiniz yıllardır,
sonra "hayriye geri dön hayatımın kadınısın" dediğiniz yıllardır,
sonra "oğlum çömlere afetler düşmüş gel biraz eğitelim "dediğiniz yıllardır,
sonra "okul yine uzadı" dediğiniz yıllardır,
sonra "bitmicek mi a.q. bu okul" dediğiniz yıllardır,
en sonunda "ulan ne yıllardı bea" dediğiniz yıllardır.
Hayatın hengameli, kargaşa, kaygı ve sorumluluklarla donanmış sürecinden önceki en son moladır.
Artık yetişkinsiniz ama henüz sorumluluklarınız asgari düzeyde.
Para bekleyen yok, kariyer derdiniz henüz başlamamış, patronmuş, şefmiş, müdürmüş gibi dertler yok.
Mesai saati, mesai çıkışı, toplantı, sunum..vs yok...
Arkadaşlık var, dostluk var, sevdicek var, sanat var, hobi var...
Keşke o günlere dönebilsem, zaman makinası ne zaman icat edilecek acep?!
Artık bitsin denilen yıllardır. Ve ayrıca özlenmeyeceğinden de fevkalade emin olduğum yıllardır. Lise için de çok özlenecek yıllar demişlerdi, şöyle beş on saniye mantıklı düşününce ne o şebelek halimi ne de her anlamda buram buram ergenlik kokan yıllarımı hatırlamak istemediğimi farkediyorum. Üniversite için de aynı şeyleri hissedeceğimden şüphem yok. Her sene güzele, daha güzele giderken neden eskiyi özleyeyim ki? insan geçmişi neden özler ki?
