sadece üniversite mezunu değil, işsiz bir üniversite mezunu iseniz ciddi anlamda kasıntı bir durumdur. sosyal anlamda ezikliğin dibine vurursunuz, özgüveniniz kaybolur artık iş başvurusu yaparken bile tutuk davranırsınız. alay edilen siz olursunuz ya da birileri ile kıyas edilen. sonra anlamaz kimse sizi, aileniz de yeri geldiği zaman. sırf bu işsizlik güçsüzlük yüzünden sevdiğiniz insandan ayrılırsınız, bekletmeyeyim yazıktır, belki daha iyi birileri çıkar karşısına dersiniz ve ayrılırsınız.
ve sizle alay etmek, sizin işsizliğinizi, bu kepaze halinizi diline sakız etmek akrabalarınızın hobileri arasında yer alır üstelik. tabi sizde bunun intikamını sözlükler marifetiyle alırsınız, altta kalmazsınız. (bkz: ben bu yazıyı sülaleme yazdım)
ama umudunuzu yitirmemelisinizdir siz, çünkü bir umut hep vardır ve olmalıdır. birşeyler değişecektir mutlaka, düzene girecektir, önemli olan kendini sevmektir, bütün gece ya kpss çalışmaktan ya da sıkıntıdan uyuyamadığınızdan öğlen açarsınız gözünüzü, aynaya baktığınızda kendinize herşeye rağmen sana güveniyorum ve seni seviyorum diyebiliyorsanız, kaybetmemişsiniz demektir.
hayat bu zamana kadar iyiydi, ya sonra.
jeton düşer, durum kötüdür, üniversite aşkı ile evlenilmek istenir, yaş ilerlemiştir sağlam iş bulunamamış ise hayat acımasız davranmaya başlar, psikoloji bombok olur.
tıp mezunuysa 15 gün sonra sivas-temeltepe'de bilgileri sorgulanmaya başlanacak şahsın psikolojisidir. çok da iyi bir şey değil haliyle. hacettepe ingilizce tıp'ı bitirip ertesi hafta şırnak'ta göreve başlamak öyle böyle bir kültür şoku değil.
