üniversite de okurken "artık bitse de iş hayatına" atılsam diye düşünülür. vizeler, finaller birbiri ardını kovalar.
hiç geçmeyecek gibi gelen vize ve final haftaları bile aslında iş hayatının bir gününden bile çok daha rahattır. dert yok tasa yok. tek endişen "sorular nasıl gelecek?" ve "şu hafta geçsin direk eğlenmeye" kafasıyla sürüp gider.
gün gelipte üniversite bitince rahatlarsın.
ama o rahatlama iş bulmak derdiyle yanıp tutuşurken bir anda yok olur.
artık gelecek kaygısı ve ailenin baskısı hissedilmeye başlanır.
bu sefer türkiyenin acı gerçeği sınav üstüne sınavlarla ve birde bunlar yetmiyormuş gibi "torpil bulmalıyım" endişesiyle devam eder.
gün gelirde bir işin olduğunda; sabah 8-8:30 akşam 17:00 a kadar dört duvarın içinde çalışma hayatı başlayınca "üniversite hayatı gibi yok, ben bu zamanlarda üniversitedeyken" gibi laflarla devam eder. hep bir özlem olur içinde.
