o zamanlar öğrenci olmanın getirdiği bir fakirlikle gurur dolu yaşardık, oysa şimdi hem üniversite mezunu hem çalışan hemde fakir olmanın ezikliği ile özlüyoruz o günleri. *
eskisi gibi kafana estiği anda çıkıp istediğin yere, istediğin arkadaşınla buluşamama- etkinliğe katılamama... üzerine bir ton sorumluluk yüklenmesi, artık 'aile' olmak, hadi bu haftasonu çıkıp dediğin anda kendini evde misafir ağırlarken bulmak... işte bunlar öğrenciliği özleme sebepleridir.
hayatınızda hiçbir zaman üniversitede sahip olduğunuz kadar boş zamana sahip olamazsınız.
canınız sabah kalkmak istemediğinde "ıhhh, yok ay ders çekecek halim yok." deyip gitmeme lüksünüz vardır ama işe başladığınızda "bu toplantı çok sıkıcı yahu." deyip gitmeme lüksünüz yoktur.
öğrenciyken yoksulları oynarsınız, mezun olduğunuzda iş bulamaz açlarını oynarsınız.
üniversite dönemindeki saçma salak geyikler hiçbir yerde bir daha karşınıza çıkmaz.
üniversitede "laa, hacu, naptın çakal?" demenin rahatlığı işe girince "ahmet bey günaydın" demenin kasıntılığını kat be kat bastırır.
üniversitede aileniz sizden sorumlu olmaya devam ederken mezun olunca aileniz sizden beklenti içerisine girer ki tartışılmaz haklıdırlar da.
üniversitede yattığınız yerden elinize para gelir, çalışmaya başlayınca harıl harıl çalışırsınız elinizden para gider.
özgürlük. iş yok, stres yok, sabahın kör vakti uyanma zorunluluğu yok... hayat aslında üniversite günlerinde benimmiş, haberim yokmuş...bir varmış bir yokmuş...
yapılan delilik ve çılgınlıklar için birdaha ele fırsat geçmemesinden kaynaklanır. artık iş hayatına atılınır herşey daha ciddidir. malesef yapılmaz çoğunlukla *
öğrenci indiriminden faydalanmak.
kendine birşey alacağın zaman pazarlık etmeyi beceremiyorsan bile "abi biz öğrenciyiz" kozunu kullanmak.
tıp fakültesinde staj yaptığın klinikte ex olan (öbür tarafa giden) hastalardan sorumlu tutulmamak. tüm suçun asistanlara yüklendiğini görüp stres yapmamak.
daha sosyal olmak, burs almak, öğrenci fiyatlarından yararlanmak, bahar şenlikleri, rahat takılmak gibi sebeplerdir. ama en önemlisi hayatında son kez kafana göre takılmak.
gece yarısı sıkılır acıkır ve yakınlarda oturan samimi arkadaşlarla internetten iletişime geçilip "sıkıldım, öff acıktım" muhabbetleri çevirir ve arada da formalite icabi hala bulamadığınız hazır lab. raporlarına saydırırsınız. son karar ise bu tartışmaya çorbacıda devam etmek olur. gecenin 2'sinde kat kat giyinilir ve öğrenci beden dışarı atılır. işte tam da böyle şeylerin rahatlığından üniversite günleri özlenir.
bir kere okurken hayal kurar insan bittikten sonra master yapılır, iyi bi işe girilir, para kazanılır, özgürlük ele alınır, ya da yurtdışında birkaç ay geçirilir. üniversite bittikten sonra ise gerçeklerle yüzleşilir. tatil bitmiştir. ve aslında bu yapılacak şeyler sadece kurgudur, en iyi ihtimalle seçim yapar insan. ve seçim yaparken bir diğerinden vazgeçer. böyle olunca da hayal kırıklığı kaçınılmazdır. yapmadığın şeyler hep aklında kalır. bence üniversiteyi özleme sebeplerinin en büyüğü artık hayallerinin küçülmesidir.
sadece kantin muhabbetleri için ve eventlerden daha hızlı bi şekilde haberdar olabildiğin ve organize olabildiğin için özlenebilir. mezun olunca bu aktivitelere katilim için self karar mekanizması biraz yavaş çalışıyo, bi taraftan da çalişmanın verdiği stres ve yorgunluktan dolayı hep bi erteleme içinde oluyosun.
bir de nedense üniversitedeyken daha az uyuyodum, böyle öküz gibi 6-7 saat uyuyan birisi değildim ben.
