hayatın bir dönemine beraber şahitlik edilen insanlardır.
anıların içinde onlara sıkça rastlanılır. hayırlısıda vardır hayırsızıda.
adam diye takılıp şerefsizine rastlarsınız mesela. o an anlarsınız dostuk mostluk hikaye.
ama bir de harbiden adam olanlar vardır ki; hastalanırsın peşinde döner, banyoya sokup yıkar bile seni; gece kız arkadaşı acile kaldırdıkları haberini alıp paldır küldür evden çıktığını görüp sormadan peşine takılır; son sigarasını seninle paylaşır; gecenin bir saati kahve yapar, dışarıya çağırır, elde kupalarla yolda yürür seninle... kısacası her türlü yanında olur, her an hazırdır senin yanında olmaya. seneler bile eskitemez bu yakınlığı.
diğerleri... diğerleri mecburiyet arkadaşlığıdır. çıkar vardır, karlılık vardır, samimi olmayan gülümsemeler vardır, ama dostluk yoktur, olmaz da zaten.
üniversitede kurulan dostluklar en sağlam, en sıkı olanlarıdır, bölümden arkadaşlarıyla birlikte şirket açan 99 mezunu arkadaşları olan biri olarak diyeceklerim, arkadaş grupları oluşturun tamam iyi güzelde, en fazla 2 tane yakın arkadaşınız olsun, bir tanesi karşı cinsten, bir tanesi hem cins olursa iyi olur, seven sevilir unutmayın.
ne yemek derdim var ne temizlik odamdan çıkınca bile odama girip temizleyen bi ev arkadaşım var ama anlaştım kapı kapalı olduğu zaman girmeyecek zira halının üstünde spermle , yanıbaşında arkadaşının(benim) eve attığı tavuğun üstünde horozlaşmasıyla , ya da benim muz u görüp pskolojik tedavi görmesini istemediğimden aramızdaki tek kural o . kapı kapalıysa girmicek kardeşim . çoğ tatlığğ çocuğğğ o yağğğ .
bunlarla ev yerine yurtta kalındıysa ayrı bir değerli arkadaşlar oluverirler. beraberce bir nevi hapishane hayatı yaşayınca arkadaş listenizin en başını kimseye kaptırmazlar. bir derdiniz olduğunda 15 yıl sonra bile kalkar soluğu yanınızda alıverirler. **
bazen insana hayatının en büyük kazığını yedirten insanlardır. velhasıl kurdeşen bile dökebilirsiniz bunlar yüzünden. ama bazıları da melek gibidir. annenin, kardeşinin, en yakın arkadaşının yokluğunu aratmaz. kendimden biliyorum.
ibnenin şerefsizin tekidir, suratıma sürdüğüm jileti sikine sürmüş, günlerce topladığım notları sobada yakmış, bütün kıyafetlerimi hacılamış, kişisel bakım ürünü olarak ne varsa kamuya özel hale getirmiş, hayatım boyunca belkide donlarımı giyen tek kişi olarak bütün iç çamaşırlarımı dahi giymiş, bir dönem gereksiz yere hayatı paylaşdığım insan zannedilip insan sınıfına sokulan hayvan.
edit: tabiki olayın içyüzü bu kadar vahim değildir, bir de pozitif yönleri vardır seni kurtarmak için 15 kişinin arasına 'kundaii' diye dalmış, vizelerde, finallerde kendini yakma pahasına kağıdımı doldurmuş, kız arkadaşı bacısı gibi koruyup laf atanlara palayla saldırmış, cebindeki tuvalet parasını bile paylaşmış, evde kızla yiyişirken yatağını bok olmasına rağmen bana tahsis etmiş, en soğuk en zor en boktan günlerin tek tesellisi tek neşe kaynağı olmuştur.
