ayağınızı uzatıp bir elinizde bira diğer elinizde sigara keyif yaptığınız dönem bitmiştir artık.bunu yerini nerdesin nerde kaldın soruları almaktadır.zor bir dönüştür gerçekten.
dört sene farklı bir şehirde yaşadıktan ve kendine ait bir hayat kurmanın tadına vardıktan sonra kesinlikle işkence gibi gelen eylemdir.
en iyisi yeni planlar yapıp yeni yerlere gitmektir çünkü ailenin yanından bir kere çıktıktan sonra insan bir daha geri dönse de ne eski huzur olur ne de o eski masumiyet.
okurken okul bitse de eve döneyim diyen insan, eve dönünce keşke okul bitmeseydi de dönmeseydim diye düşünmeye başlar. ne seninle ne de sensiz gibi bir durumdur. yıllarca alışılan özgürlüğün kanatlanarak uçup gidişine bakakalmaktır.
4 sene boyunca özgürce gerçek üniversite hayatını yaşayabilmiş o şanslı insanların sonbaharı, kışıdır. bir işe gir artık'lardan evdeki kanlı bıçaklı iktidar kavgalarına, eski günlerdeki gibi yalnız kalıcam diye evden kaçıp kaçıp gitmelerden sokaktaki insanlarla kavga noktasına varan geçimsizlik eğilimlerine kadar gider.Aile bağımlısı gençlere son derece garip gelen ve mezuniyet psikolojisi gibi bir terime mahkum edilmeye çalışılan bu durum aslında genç bünyeler için hayatın ayrım noktalarından biridir.Ya kış şartlarında bir hayata alışılmaya çalışılacak yada yeniden bahara doğru koşma isteği tahammül edilemez olacaktır.
5 ay sonra master için üniversiteyi okuduğum şehre döndüğümde buz gibi havada mutluluktan bağrı açık dolaştığımı hatırlıyorum.hepimiz zaten öleceğiz en azından istediğim şeyi yaparak ölmeyi tercih ederim dedim,hala da derim.
şehir dışında okuduysan zaten kendini alıştırmışsındır, bu durumda geri dönmek hem güzeldir hem berbat. güzel çünkü bekleniyosun. ama berbattır, çünkü bu beklenilme çok sürmez, sonrasında ailene yük olmaya başladığın düşüncesi iyice bitirir seni. kafayı yersin!
saat 10 olduktan sonra "hadi oğlum yat artık" diyen birileri ile yaşamak zordur. sabaha kadar kağıt oynamaya alışık bir bünye için küfür etkisi yaratır bu sözler. artık düzenli olmak zorundasındır. gecenin 2'sinde kafa dağıtmak için turlamaya çıkamazsın. sokaklar tekin değildir çünkü ne işin vardır o saatte dışarda.. yadırganır her hareketin anormal gelir evdekilere. mutfağa girersin temizdir ağlamaklı olursun. ağzına kadar çöp dolu olan öğrenci evini özlersin. pistir ama senindir, özgürsündür..
arkadaşlarınla "dışarı çıkalım iki kız keselim" muhabbetine giremezsin. yakın arkadaşların senden en az bir otobüs yolculuğu kadar uzaktadır. özlemekten başka birşey gelmez elinden. sözlüğe yazar olursun gecenin üçünde bu entryi girerken içerden bir ses gelir: oğlum hadi yat artık....
eğer bu durum kısa sürmüşse ve eskisinden çok daha fazla özgürlüğe sahip olunmuşsa bile yine de şikayet edilen, iş bulunup tekrar başka bir şehirde yaşanmaya başlandığında ilk yıllarda fazla koymaz ama zaman geçtikçe sadece bayramlarda ve izin günlerinde görülen anne babanın zayıfladıkları, saçlarının ağardığı, bellerinin bükülmeye başladığı eskiden seni yolcu ederlerken otobüsün önünde türlü şaklabanlıklar yaparak sen için rahat git diye üzüntülerini belli etmedikleri seni otobüsün içinde kahkahalarla güldürdükleri güçlü hallerinden eser kalmadığını, annenin artık gözyaşlarını tutamadığını, babanın bir eli annenin omzunda diğer titreyen eliyle sigarasını yakmaya çalıştığını gördüğün zaman bir fırsatını bulsam ne yapsam da yanlarında olabilsem dedirten durumdur.
(bkz: kısa cümleler kurmak).
evdekilerde sende aynı kişi değilsindir. farkında olmadan sen kendi hayatını yaşamışsındır o öğrenim süresi boyunca. çevrendeki insanlar yabancılaşmış okul arkadaşlarını özlemeye bile başlamışsındır. eve geç gelmeler gitmeler evdekileri tedirgin eder. halbuki öğrenci olduğun şehirde bu kimsenin umrunda değildir. ama bir yandan da ailenin yanında olmak iyidir. rahatsındır. onların yanında olmak manevi bir huzur verir. ama canın bir yandan gitmek isterken bir yandan da kalmak ister. çelişkili bir durumdur velhasıl.
