öf daha önce yaşadığım, şimdi de işsiz kalıp dönme kısmını deneyimlediğim eylem. zor, aile başın tacı ama bir yerde batmaya başlıyor bir şeyler. hep eskisi gibi tek başına yaşayıp, gezip tozduğun zamanlar gelir aklına. ama yapacak da bir şey yok, soyutlamayı öğreniyor biraz biraz insan.
Güldüren tarafı ise, üniversiteye başlarken 'onca zaman nası geçecek ulan burada?' diye sorarsın kendine.
Bittiğinde ise, 'ulan ne güzel takılıyoduk rahat Bi yaşantım vardı' diyerek duyulan üzüntü ve karşınızda Babanızın elinde TV kumadası ile haberleri izlerken görmeniz dram konusudur.
20bin küsür lira kredi borcum var, 2 ay sonra okulum bitiyor ve elimde olan seçenekler askere gitmek, istanbulda yaşam mücadelesi veya aile yanına geri dönmek.
Bütün uçları boklu olan böyle bir değnek olabilir mi ya.
Hangi birine tutunsam elimde kalıyor amk.
Aklınız varsa dönmeyin. Gidin başka şehire ailenize yakın bir il olsun daha iyi. Yıllarca alışıyorsunuz tek başınıza yaşamaya bir anda ailenin içinde sorumluluklar değişiveriyor kafaları yiyorsunuz.
bence doğaldır.. çünkü hemen evlenmemek lazım.. bence 28 yaşları filan evlenmek için uygun o zamana kadar hem ailenizin yanında kalır iş güçle uğraşır para biriktirirsiniz. hem aileniz ile kalmak tasarruf sağlatır yemek içmek faturalar bedavadır hep.. insan daha ne ister ki.
bir kaç haftalığına bile tatile geldiğinizde kendi evinizde,büyüdüğünüz evde zorlandığınızı hissetmeniz mezuniyet sonrası için bir antreman olacaktır,ailenize göre geç uyanıyorsunuzdur,hava karardığında dışarda ne işiniz vardır,akşam 12 olmadan uyumanız gerekir,onlar hep aynıdırlar ama hayat sizi çoktan değiştirmiştir.içiniz burkulur.
Kafasına göre yaşamaya alışmış değil de kendi düzenimi kurmuşken zor gelir oldu dönüşü düşünmek. Hem zaten hiç düzensiz bir hayatım olmadı. kendi yemeğimi yapmaya, işlerimi kendi başıma halletmeye o kadar alışmışım ki daha okul bitmeden geldiğim tatillerde bile hissetmeye başladım geriye dönmenin zorluğunu. Hem bu sıkıntılar varken bir de aileme karşı sorumlu hissediyorum kendimi. Dört gözle mezun olmamı bekliyorlar biliyorum. Uzakta olmak zor aslında. yine uzakta olduğum bir zaman babamın kalp krizi geçirmiş olması galiba beni geri dönmeye ikna eden. Evet sonunda onlardan ayrı olmayacağım, içim elvermeyecek. Ama sadece şu dönüş sıkıntısını atlatacak bir yol arıyorum...
yaptığın yemekleri gören ailenden, yavrum sen mutfağa girme uyarıları alırsın. alışkanlıkları bırakmak zor olduğu için, aileden ayrı takılmaya çalışma, ayrı havlu kullanma, kendine ait alanlar oluşturmaya çalışma girişimleri olur. ama annenin kuvvetli tepkisiyle belli bir müddet sonra geçer.
sonraki aşamada; insanlar arasında, insanlardan bir insan olursun.
kpss'ye çok sıkı çalışılıp tayin alıp gitmenin yollarına bakılır. ihtiyaç, yargı, pegema, güvender vb. bir çok yayına paralar yatırılır. muhtelif dersanelere gidilir. öss psikoljisinin bir üst boyutu yaşanır.
tayinini alır gidersin. ve sonrasında ev özlemi yeniden başlar.
artılarıyla eksilerin fazla olduğu ve bünyeden bünyeye negatif veya pozitif sonuçların çıktığı olaydır.
bazı artılar=
1- hoşgeldin düzenli hayat.
2- // ev yemekleri.
3- // bulaşıksız hayat.
4- // fatura ödeme sıraları.
5- // her zaman dolu olan buzdolabı.
6- // daimi temiz ve ütülü kıyafetler.
7- // iyi araba.
8- // ailem.
bazı eksiler=
1- hoşçakal kafana göre ayarladığın uyku saatleri. *
2- // eve 1 hafta uğramama özgürlüğü.
3- // ani izmir kaçamakları.
4- // istediğin zaman fast food yeme özgürlüğü.
5- // sevgilinle evin her cm karesinde koklaşma özgürlüğü.
6- // çoraplarımı yarın kaldırırım özgürlüğü.
7- // gecenin bir yarısı dellenip yürüyüşe çıkmak. içki alıp arkadaşına gitmek veya çağırmak. bunlar usturuplu saatlerde olur ama 3'te yapmanız aile evine ters olur daha doğrusu 3'te başlamanız.
8- hoşgeldin askere ne zman gideceksin sorusu.
yani sonuç ya seve seve hoşgeldin düzenli hayat ya da sike sike hoşgeldin düzenli hayat.
benim ss'lerim galiba seve seve olmuş çünkü ilk önce onları yazmışım.
odanı istediğin gibi dağıtma ve haftalarca toplamama gibi bir lükse alışmışken muhtemelen bu konuda yeni alışkanlıklar edinmen gerekir.
yemek saatinde masa da olmalısındır yani artık sabit bir yemek saatin olacaktır, alışmadığın türden hani.
kendi yemeğini kendin yapamazsın muhtemelen başlarda iyi gelir ama zamanla özlersin. artık televizyonu yatarak izleyeceğin sürelerde kısalacaktır, çünkü bir süre sonra hep yatıyorsun gibi söylemlere maruz kalırsın.
bilgisayarını açık bırakmayı da unut tabi, hiç bilgisayar açık kalır mı sen uyurken.
ailen küçük bir kasaba da oturuyorsa onlar ne kadar çağdaş insanlar da olsalar sen yine de kendine ve hareketlerine dikkat etmek zorundasındır. sonra elalem ne der?
ev kirası, fatura gibi dertlerin olmaz.
eve gelen misafirlere katlanman ve onların yanında oturman senin lehinedir. sonrası hoş olmayabilir.
eve geç kalacağın zaman her zaman haber vermek zorundasındır çünkü merak ederler. oysa senin başka bir şehirdeyken eve kaçta girdiğini bilmiyorlardı değil mi? ya da geç bir saatte hala dışarda olman onları korkutmuyordu. olsun artık başkadır. o o zamandı.
daha uzar gider bu liste tabi. ama düşününce bunların hepsiyle başedebilirsin, bir yolunu bulursun mutlaka çünkü onlara duyduğun özlemi gidermekten çok daha kolaydır herhalde bunlarla başa çıkmak. onların her an nasıl olduğunu düşünmekten de kolaydır. hastalarda benden mi gizliyorlar acaba diye paranoya yapmaktan da kolay olsa gerek.
eğer bir gün ailenin yanına dönülürse hani temelli, üniversite yaşamın boyunca edindiğin tüm alışkanlıkları geride bırakarak hani, o zaman bulunur cevapları herhalde.
ailenin yanına gelip, bir süre işsiz işsiz dolaştıktan sonra babanın çalış diye ağız yapmasıdır. senin sters ve dert yapmana neden olur, uyku uyuyamazsın. halbuki zevkten değil, askerlikten dolayı iş bulunamamaktadır. gelde babaya anlat anlatabilirsen.
attan inip eşşege binmektir resmen. aileden ayrıyken özlemek güzeldir. 2-3 haftada bir görüştüğünüzde hiç tartışma çıkmaz herşey güllük gülistanlık geçer, her istediğiniz yapılır. tüm özlem bitirilip geri dönülür. oysa kalıcı olarak yanlarına döndüğünüzde işler değişir. gerçek aileniz yeniden karşınızdadır. onlar size hiç karışmasa bile arkanızda birilerinin oldugunu bildiğinizden siz gene de eski rahat ve sorumsuz yaşantınızı sürdüremezsiniz. gece eve geldiğinizde kanepede uyuklayan bi anneyi görmeniz sizi otomatikman bi sonraki gece frenler. işte bana göre en büyük sıkıntı budur. bişey demeseler bile birilerinin sizi beklediğini bilmek.
