türkiye'deki demokratikleşme çabasının ardından gerçekten bir mesafe alınması gerekiyorsa iktidarın yaptığı olumlu şeyleri daha da iyileştirme çabası ve yaptığı olumsuz şeylere karşıda muhalefet edilmesi gerekiyor.
ancak bu şekilde demokratik bir ülke olabiliriz.
muhalefetten kastımın chp'nin yaptığı tarzda olmadığını bildiğinizi düşünüyorum. avrupa parlamentosu'nda yapılan argümana ve ispata dayalı muhalefet elbette sağlıklı olacaktır. ve hedefine ulaşıp denetleme sistemini oluşturcaktır. aksi halde güçler dengesi bozulur demokratikleşme yerine istibdat ülkesi haline geliriz.
delillere, argümanlara ve ispatlara dayanmayan muhalefetler, demokratik parlamentolarda kişisel garaz ve çekememezlik olarak algılanıyor.
kemal kılıçdaroğlu ilk parladığı zamanlar tam istediğim tarzda muhalefet yapıyordu ancak şimdi bundan çok uzak ve ayrıca kendi yolsuzlukları da piyasaya çıktığından samimiyetini de yitirmiş oluyor.
yıllardır güçlü bir muhalefet olmamasından kaynaklı olarak muhalefeti hep devletin kendi organları yapmıştır. tsk, anayasa mahkemesi, danıştay vs...
görevi olmadığı halde muhalefet yapan bu kurumlar zamanla kendi asıl görevlerini unutmuş ve bir siyasi parti refleksiyle haraket etmiştir. ne zaman adam oluruz sorusuna bir madde daha eklenebilir. ne zaman güçlü bir muhafet partimiz olur ozaman adam olma yoluna gireriz.
ülkenin köklü bir siyaset reformu yapmadan elde edemeyeceği iktidar ve muhalefet söylemleridir.
mesele siyasi partilerde değil, ülkedeki siyasileşme sürecindedir.
siyaset çıtasını yükseltmedikçe elimizdekiyle yetinmek durumunda olduğumuz gerçeğidir karşısında olduğumuz yozlaşmış siyasi kültürsüzlük.
1977'de "bu yıl, ükemizde silahların sustuğu barışın geldiği bir yıl olacaktır" diyen chp gibi bir muhalefet partisine olan ihtiyaçtır. ha o zaman chp bu vaadinde başarı sağlayamamıştır ama bu önemli bir söylemdir.
bir parti düşünün ki bdp gibi kürtçülüğe ve mhp gibi türkçülüğe mahkum olmadan "silahların susması gerektiğini" savunsa çok iyi olmaz mı?
