Herkesin her şeyi bildiğini sanmasıdır. Kimse birbirini dinlemiyor, bir şey öğreneyim demiyor, yanlışımı düzelteyim yoluna gitmiyor, direkt savunmaya geçiyor.
“hatalı olduğunu kabul etmeme, yanılmış olabileceğin ihtimalini aklının köşesinden dahi bile geçirmeme” durumu bunlardan biridir.
toplumca ve devlet erkanlarınca bir silkinip düzelmiyorsak, büyük bir faciada dahi sorumluluğu kimse üzerine almıyor ve hatalıyım diyemiyorsa, herkes hep en doğru ve tartışmasız haklıysa; birşeylerin düzelmesini beklemek fuzuli bir bekleyişten başka birşey olmuyor.
ancak öncül sorunlar vardır, ardıl sorunlar vardır.
örnek, eğitim sistemindeki sorun. öncülü üniversite, ardılı orta ve ilk öğretim kurullarıdır. bugün çıkıp da aziz sancar "ülkemizde iyi kötü işleyen bir ilk-orta eğitimi var, bizim sorunumuz yüksek öğretimde" diyorsa önceliğimizi "yüksek öğretime" vermemiz gerekmekte.
enteresan olan şudur, eğitim sistemini eleştiren pek ilk-orta okul öğretmeni göremezsiniz. yanlışları var mıdır? besbelli. ancak onların yapabileceklerinin bir sınırı vardır.
çokça tenkitte bulunan insanlar genelde akademisyenlerden, professör, doçent gibi insanlardan çıkmakta, sürekli bir beğenmezlik, isteksizlik hali takınmakta olan bu insanlar bilirler ki işbu sorunun birincil kaynağı kendileridir.
savunma da bunun içindir özünde.
yapmamız gereken nedir?
onun yanıtını gece birde, bir sosyal medya platformunda arıyorsan bol şans yoldaş. bana da bildir.
yasaklar . herşey yasaklanıyor sonra da millet bir şekilde bu yasakları aşmaya çalışıyor. daha sonra suçlu millet oluyor.amk sosyal medya çökmüş durumda.
